غروب مادر پسران بي پسر

درست 1366 سال پيش يعني 13 جمادي الثاني سال 64 هجري قمري ، سالروز وفات حضرت ام البنين عليهاالسلام؛ مادر گرامي حضرت ابوالفضل العباس (عليه السلام)، مادر يک علقمه جاودانگي، همسر اميرالمومنين علي (عليه السلام)، بزرگ مرد تاريخ، مادر حماسه هاي عاشوراي عباس (عليه السلام) و يادآور حماسه آفريني هاي علمدار کربلا است .

 چند سال پس از شهادت حضرت فاطمه (سلام الله عليها) بود، كه اميرالمؤمنين (عليه السلام) از برادرش عقيل، كه به اصل و نسب قبايل آگاه بود، درخواست كرد زني را از دودماني شجاع براي او خواستگاري كند و عقيل، فاطمه كلابيه (ام البنين) دختر حزام بن خالد را براي آن حضرت خواستگاري كرد و ازدواج صورت گرفت.

«ام ‏البنين، فاطمه كلابيه‏»، يكى از مادران برجسته تاريخ است كه زندگى او مالامال از عشق به ولايت و امامت ‏بوده و در تربيت فرزندان دلير و شجاع و با ادب چون عباس بن ‏على (عليه السلام) بسيار موفق بوده است. تولد و رشد او در خاندان با اصالت و شجاع، صفات و ويژگيهاى فردى اين بانو و صبر و بردبارى در خانه امامت و تربيت فرزندانى كه همگى پيرو امام خويش بوده و تا آخرين لحظات زندگى خويش دست از ولايت نكشيده ‏اند و پيام ‏رسانى و مبارزه سياسى اين بانوى كريمه (سلام الله عليها) همه و همه نشان از مجد و عظمت وى دارد.

هر چهار برادر به امام خويش، حسين (عليه السلام) وفادار بودند. فرزند نخستشان، حضرت عباس (عليه السلام)، مولود پاك و زيبايي به نام قمر پرفروغ بني هاشم، علمدار كربلاست كه قدوم مباركش زيبنده و چشم و چراغ خاندان اهل بيت بود و به يقين خداوند سبحان با خلقت عباس زيباترين هديه را به بشريت عطا فرمود، هديه اي كه به بهاي ناب و طلاي سفيد مي ارزد و الحق جمال و جلال و وقار و فداكاري اش مبين همه خوبي ها و مهرباني هاست.

اين بانوي بزرگوار فرزندانى تربيت كرد كه فدايى ولايت و امامت‏ بودند و هر 4 تن در كربلا قربانى آرمانهاى «ولى‏» و «امام‏» خويش شدند و بدين وسيله بر صحيفه تربيت ام‏ البنين (سلام الله عليها)  امضاى سبز مولاى متقيان على (عليه السلام) قرار گرفت.

اين همسر شهيد، مادر چهار شهيد و طلايه‏ دار پيام ‏آوران كربلا پس از حضرت زينب (سلام الله عليها) كه لحظه لحظه عمر خويش را با خداى خود معامله كرد و لحظه ‏اى خطا و انحراف در زندگى وى راه نيافت در سال 64 ه.ق دار فانى را وداع گفت و در قبرستان بقيع در كنار سبط رسول خدا (صلوات الله عليه)، امام حسن (عليه السلام)، و فاطمه بنت‏ اسد و ديگر چهره‏ هاى درخشان شريعت محمدى (صلوات الله عليه) به خاك سپرده شد.

اگر چه جسم او در خاك است، اما روح بلند او و صفات كريمه و عظيمه وى نام او را به بلنداى آفتاب زنده نگاه داشته است و در پرتو صفات اين بانوى فاضله انسانهايى تربيت‏ شده ‏اند كه در تاريخ مانا و ماندگار خواهد بود.

در احوال او پس از شهادت امام حسين و چهار برادرش که درود خدا بر آنان باد، آورده اند که در بيت الاحزان مي نشست و  پيوسته اندوهگين و غمزده بود و پس از شهادت پسرانش، آب خوش از گلوي اين شير زن پايين نرفت و با مويه هاي خود بساط يزيد در مدينه را متزلزل کرده بود بدان صورت که مروان حکم، حاکم مدينه که از سنگدلان تاريخ است وقتي مويه هاي او را مي شنيد به کناري مي رفت و با گريه هاي او گريه مي کرد.