ازدواج با همکار آری یا خیر؟
ازدواج با همکار آري يا خير؟
وقتي مي شنو ند با همکارت ازدواج کرده اي دهانشان از ذوق آنقدر باز مي شود که مکنونات قبلي شان را هم مي توان ديد: «خوش به حالت». به گمانشان بر اسب سفيدي سوار شده اي که هيچ سپاهي ياراي پياده کردنت را ندارد، چرا که تو همسفري داري متناسب و عشقي که از شباهت ها سيراب مي شود، اما وقتي ورق بر مي گردد تو همان سوار سياه پوشي مي شوي که فقط گمان همراهي با همنشيني ايده آل را داشته اي.
براي ازدواج کردن بايد هنرمند بود، اينکه از ميان جمعيت ميليوني شهر کسي را پيدا کني که همفکر و هم عقيده ات باشد، چيزي جز هنر و مهارت نمي طلبد. اين موجود ايده آل مي تواند هر کسي باشد، شايد جواني از دل فاميل يا شايد صد پشت غريبه. اما وقتي غريبه ها آشنا مي شوند شباهت ها کار خودشان را کرده اند. بعضي ها مي گويند اهل فاميل بهترين گزينه براي ازدواجند. ولي بعضي ها شعري مي خوانند که «من از بيگانگان هرگز ننالم». اما آنها که انديشه اي متفاوت دارند دنبال کسي مي گردند که نه در فاميل و کوچه و خيابان که همنشيني روزانه در محيط کار است.
در محل کار همه جور آدمي پيدا مي شود. از مبادي آداب ترين افراد تا انسان هاي حراف. بعضي هم صورتي اند يا نارنجي، بعضي هم قرمز دو آتشه يا آبي. بعضي ها اما اهل صلحند و سر در لاک خويش مي برند و با آناني که از قماش جنجالند کاري ندارند. ولي نمي شود کاري کرد. بعضي وقت ها صورتي ترين آدم ها مفتون قرمزترين ها مي شوند و آبي ها خواهان نارنجي ها. آنها فکر مي کنند هماني را که در آرزوهايشان مي پرورانده اند پيدا کرده اند کسي که بهترين همسفر تا آخر عمر است. اما علي اصغر احمدي روانشناس و صاحبنظر در امور خانواده در اين باره آنقدر مستدل حرف زد که متقاعد شديم آدم هاي محيط کار شباهت کمي به اصل وجودي شان دارند. او مي گويد: آدم ها در محيط کار تنها لايه هاي ظاهري شخصيتشان را نشان مي دهند ، نه تمام لايه ها را . ما همواره ماسک هايي همراه داريم که وقتي وارد محيط کار مي شويم به چهره مي زنيم تا ظاهري موجه داشته باشيم. به همين جهت وقتي از او خواستيم تا محاسن و معايب ازدواج با همکار را برايمان فهرست کند، اينگونه سخن آغاز کرد:
اما روي ديگر سکه ازدواج با همکار را احمدي در وابستگي هايي مي داند که چشم و گوش ها را بر واقعيت مي بندند: «مراودات مستمر در يک محيط نوعي وابستگي را ايجاد مي کند که وقتي پاي ازدواج در ميان باشد اين وابستگي ها تشديد مي شود. اينها موانعي بر سر راه انتخاب درست هستند».
احمدي البته اين موارد را مربوط به قبل ازدواج مي داند چرا که به باور او مشکلات، بعد از ازدواج تازه رخ نمايان مي کنند: «دو فرد همکار وقتي با هم ازدواج مي کنند، يکسري ملاحظات نيز ميانشان شکل مي گيرد که تا پيش از اين مورد توجهشان نبوده مثلاً وقتي خانمي ببيند شوهرش با يک زن گرم صحبت است از خود واکنش نشان مي دهد حال آنکه قبل از ازدواج چنين حساسيتي نداشته است.»
بعضي وقت ها پول ميان زن و شوهر فاصله مي اندازد، اين يک باور عمومي و البته واقعيتي است که احمدي هم آن را تاييد مي کند: «مسايل مربوط به درآمدها براي خيلي از زوجين مشکل آفرين است، به خصوص زماني که مي خواهند در هزينه هاي زندگي مشارکت داشته باشند. گاهي اوقات زن و شوهرهايي که محل کارشان هم يکي نيست درآمد همسر را وارسي کرده و در مورد اينکه چرا پولش را خرج زندگي نمي کند، از او بازخواست مي کنند.اين مساله زماني حادتر مي شود که يکي از زوجين بخواهند بخشي از درآمدش را به پس انداز يا تملکي شخصي اختصاص دهد».
معايب ازدواج با همکار به اينجا ختم نمي شود، چرا که به گفته اين روانشناس، دو همکار وقتي زن و شوهر مي شوند ، حتماً مشاجرات و قهر و دعواهاي خود را به محل کار هم مي آورند اين يعني با خبر شدن تمامي همکاران از مسايل درون زندگي اما با اين همه هستند زن و شوهرهاي همکاري که نه تنها اين مشکلات را ندارند که حتي اين مسائل به مخليه شان هم خطور نکرده اين حادثه يک رويا نيست، بلکه همان چيزي است که احمدي به آن درک متقابل مي گويد به گفته او زن و مردي که در عين همکار بودن با تفاهم در کنار هم عمر مي گذرانند، اگر همکار هم نبودن حتماً چنين وضعيتي را تجربه مي کردند.
منبع: روزنامه ي دنياي اقتصاد- باتغيير
مقالات مرتبط :