ناگه زسوی خانه یکی ایزدی سروش
تا بر شد از نيام فلق برق خنجرش
برچيد شب ز دشت و دمن، تيغ چادرش
آهسته پر كشيد به آغوش شاخسار
تا كودك شكوفه نلغزد ز بسترش...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ :
چهارشنبه 1387/04/26
ناگه زسوي خانه يکي ايزدي سروش...
| بر تارك ستيغ بر آمد شعاع صبح |
| چونان پر خروس ز سيمينه مغفرش |
| موجى بر آمد از ز بر كوه زرفشان |
| پاشيد بر كران افق زرّ احمرش |
| جيب افق، زرنگ شفق لاله گونه شد |
| بر آن نثار آمده بس درّ و گوهرش |
| نقّاش صنع از قلم زرنگار ريخت |
| شنگرف سوده در خط ديباج اخضرش |
| مشّاطه سحر به دو صد رنگ دلپذير |
| آراست باغ و راغ بدست فسونگرش |
| پيك نسيم سر خوش و دلكش وزيد و داشت |
| داروى جان ز رائحه مشك و عنبرش |
| آهسته پر كشيد به آغوش شاخسار |
| تا كودك شكوفه نلغزد ز بسترش |
| وا كرد چشم نرگس شهلا به بوسهاى |
| گلخنده زد ز عاطفت مهر پرورش |
| خورشيد كم كم از افق دشتهاى دور |
| بر شد چنانكه كوه و دمن شد مسخّرش |
| پرتو فشاند بر سر هر كاخ و كومهاى |
| آفاق زنده گشت ز چهر منوّرش |
| بر زد علم به پهنه گسترده زمين |
| تسليم شد كران به كران در برابرش |
| تا بسترد ز روى زمين زنگ تيرگى |
| صد آبشار نور فرو ريخت بر سرش |
| تا چهر باختر برهد از ظلام شب |
| قنديل آفتاب بر آمد ز خاورش |
| ظلمت زدوده گشت ز سيماى روشنش |
| دهشت ربوده گشت ز رخسار عنبرش |
| آمد فراز مكّه و تا نقش كعبه ديد |
| انبوه زر فشانده به هر كوى و معبرش |
| بيدار گشت مكّه، ديارى كه سالها |
| بد خفته و نبود به سر ذوق ديگرش |
| بگشوده گشت پنجرهها يك بيك بصبح |
| تا نور آفتاب بتابد به منظرش |
| خلقى برون شد از در هر آشيانهاى |
| هر كس به كار سازى رزق مقدّرش |
| آن يك به كوى آمد و آن يك به كارگاه |
| آن يك به ذوق آمد و آن يك به متجرش |
| جمعى روان شدند سوى كعبه كز نياز |
| بوسند خاك پايگه آسمان فرش |
| بد كعبه در ميانه آن شهر يادگار |
| از دوره خليل و سماعيل و هاجرش |
| با چار ركن مهم استاده سرفراز |
| حصنى كه هست قائمه هفت كشورش |
| گوئى به انتظار كسى بود آن سراى |
| تا آيد و چو جان بنشاند به مصدرش |
| ناگه در آن حريم مهين بانوئى كريم |
| پيدا شد و كرامت پيدا ز منظرش |
| او بانوئى ز جمله نكويان دهر بود |
| ناديده چشم عالم از آن نكوترش |
| حجب و وقار بود بر اندام زينتش |
| قدس و عفاف بود به رخسار زيورش |
| اندر قريش پاك زنى بود مردوار |
| بو طالب بزرگ پسنديده شوهرش |
| از خاندان هاشم و زدوده خليل |
| زيبنده بانوئى و برازنده همسرش |
| مىخواست كردگار كزين خاندان پاك |
| نخلى بر آورد شرف و مردمى برش |
| مىخواست كردگار كزين زوج مهر زاد |
| طفلى به عرصه آرد تابنده اخترش |
| مىخواست كردگار كزين دودمان پاك |
| مردى بپاى دارد چون كوه پيكرش |
| مىخواست كردگار فرازنده مهترى |
| كزان به روزگار نجويند بهترش |
| مىخواست كردگار كه ميراث عدل و داد |
| بخشد به داده خواهترين دادگسترش |
| مىخواست كردگار ز دامان فاطمه |
| زوجى براى فاطمه بانوى محشرش |
| مىخواست كردگار يكى بحر گسترد |
| تا موج خيزد از دل در خون شناورش |
| مىخواست كردگار بر آرد برادرى |
| آب آور برادر و غمخوار خواهرش |
| مىخواست كردگار يكى خواهر آورد |
| تا بر كشد به دوش لواى برادرش |
| مىخواست كردگار كه در دشت كربلا |
| گلبوتهها ببيند و گلهاى پر پرش |
| مىخواست كردگار يكى طرفه قهرمان |
| تا جاودانه باشد يار پيمبرش |
| بازو چو بر گشايد بر بازوى ستم |
| بازوى او گشايد با روى چنبرش |
| اندر مصاف كفر چو شمشير بركشد |
| بنيان كفر بر كند و عمر و عنترش |
| و اندر بر جماعت مسكين و دردمند |
| سيلاب اشك بارد از ديده ترش |
| گاهى يتيم را بنوازد چونان پدر |
| گاهى صغير را به عطوفت چو مادرش |
| زهرى به كام دشمن و شهدى بكام دوست |
| كاين طرفه را بنام بخوانند حيدرش |
| طفلى چنان كه قافيه سازان روزگار |
| واماندهاند در بر طبع سخنورش |
| طفلى چنانكه ديده بينندگان نديد |
| مانند او به عرصه محراب و منبرش |
| طفلى چنانكه رايت اسلام از او بلند |
| كوتاه دست ظلم ز عزم توانگرش |
| توفنده همچو رعد به پيكار دشمنان |
| لرزنده همچو بيد به نزديك داورش |
| دستيش بهر كوشش و هنگامه و نبرد |
| دستى پى حمايت مظلوم و مضطرش |
| دستيش بهر بخشش و انفاق و التيام |
| و ز بهر انتقام برون دست ديگرش |
| دستيش بهر چاره و درمان دردمند |
| دست دگر به قبضه شمشير و خنجرش |
| دستى به پايمردى از پافتادگان |
| دستى به پاسدارى اسلام و دفترش |
| دستيش بر پرستش و پيمان و پاس حق |
| دستيش بر ستيزش بتخواه و بتگرش |
| دستى بسوى خالق و دستى بسوى خلق |
| دستى پى نوازش و دستى به كيفرش |
| دستى بسوى تيره گردنكشان دراز |
| دستى بسوى ميثم و عمّار و بوذرش |
| با اين دو دست و بازوى مردانه |
| ديگر كراست نام يد اللّه فراخورش |
|
***
|
| چشمش بدان سراى كه تا صاحب سراى |
| آيد به پيشباز و بخواند به محضرش |
| آن روز ميهمان خدا بود فاطمه |
| يا للعجب كه خانه فرو بسته بد درش |
| او را وديعهاى ز خدا بود در مشيم |
| مىخواست تا وديعه نهد در برابرش |
| لختى به انتظار به گرد حرم گذشت |
| سوزنده از شراره آزرم پيكرش |
| ناگه ز سوى خانه يكى ايزدى خروش |
| بنواخت گوش خلق ز مضراب تندرش |
| پهلو شكافت خانه و شد معبرى پديد |
| خانه خداى، فاطمه را خواند در برش |
| و آنگه بهم بر آمد آن سهمگين شكاف |
| آنسان كه هيچ ديده نيارست باورش |
| بعد از سه روز باز پديد آمد آن شكاف |
| چونان صدف ز سينه بر او درّگوهرش |
| بنهاد گام فاطمه بيرون از آن سراى |
| شادان ز ميزبانى دادار اكبرش |
| اندر مطاف خانه بديدند جمله خلق |
| طفلى چو ماهپاره در آغوش مادرش |
| طفلى چنانكه مادر هستى نپرورد |
| ديگر چو او به دايره مرد پرورش |
| طفلى چنانكه خامه صورتگر خيال |
| آنسان كه نقش اوست نيارد مصوّرش |
| خواهم مديح گفتن فرزند كعبه را |
| باشد كه را مديح يد اللّه ميسرش |
| آنرا كه زيب قامت او «هل اتى» بود |
| آنرا كه هست افسر «لولاك» بر سرش |
| آنرا كه در مجاهدت و طاعت و سخى |
| ايزد ستوده است به قرآن مكرّرش |
| آنرا كه گر نزاد همى مادر زمان |
| هستى عقيم بود ز پورى دلاورش |
| آنرا كه تا نهال مساوات بر دهد |
| آتش نهاد در كف اعمى برادرش |
| من چون مديح گويم آنرا كه در نبرد |
| مردان روزگار بخواندند صفدرش |
| من چون مديح گويم آنرا كه در نماز |
| بخشود بر فقير نگين به آورش |
| من چون مديح گويم آنرا كه مصطفى |
| بگزيد بهر فاطمه شايسته دخترش |
| من چون مديح گويم آن يكّه مرد را |
| كز رزم بر نتافت عنان تك آورش |
| من چون مديح گويم آنرا كه در غدير |
| بنشاند كردگار بجاى پيمبرش |
| گويندگان سرودهاند بسيار جامهها |
| از من چنان نيايد ستودن ايدرش |
| من اين سخن سرودم و شرمندهام ز خويش |
| كز قطره كمترم بر پهناى كوثرش |
| باشد كه در شمار مرا توشه آورد |
| يك ذره از غبار قدمهاى قنبرش |
| گفتم من اين قصيده به معيار آنكه گفت |
| صبح از حمايل سحر آهيخت خنجرش |
حميد سبزواري
مطالب مرتبط مجموعه :
آخرین مطالب سایت