پیشوازهای بازگشایی مدارس

برای معلم ریاضیات، مدرسه یعنی جدول ضرب و برای معلم عربی؛ ضرب زید عمراً. برای برخی، عذاب الیم و برای عده ای دیگر رفع اشکال و چلاندن معلومات معلم و تا ته جزوات و کتاب های فوق برنامه رفتن. برای عده ای، اول گرفتاری خرید لوازم التحریر و چه کنم چه نکنم ثبت نام و تأمین هزینه های آن چنانی؛ برای دیگری، رسیدن به سرویس و از دست ندادن آخرین اتوبوسی که بتواند او را ۴۵ کیلومتر آن سوتر زمین بگذارد!

مدرسه یعنی گوش دادن به صدای ترق ترق باران روی سقف! و تماشای قطرات فضول باران که از زیر سقف ایرانیت به داخل کلاس سرک می کشند و روی دفتر همکلاسی می چکند!
مدرسه یعنی هیاهوی «شی شی شیشه شیکست! مدرسه یعنی انفجار پانصد نفره: «برای حفظ شیشه، مدرسه باید تعطیل شه!» مدرسه یعنی ترکیدن بغض نیم ساعته یک کلاس اولی، وقتی در تمام مدت به جای خالی مادرش فکر می کرده! مدرسه یعنی یک توپ بسکتبال و یک حیات بچه به دنبالش! مدرسه یعنی کار دستی من از مال تو بهتره! یعنی چغلی پیش ناظم! یعنی روزنامه دیواری و رقابت برای مطرح شدن سر صف. مدرسه یعنی دیر رسیدن و ترس از ناظم.
مدرسه یعنی خاطرات، یعنی ضرب زمین در ضربان دل ما، مدرسه یعنی «واژه باید خود باران باشد».