هر وقت خواستی قرآن بخوانی این دعا را بخوان

به تعبير امام صادق علیه السلام، قرآن كلام خدا است كه بر زبان پيامبر جاري شده «كَلَامُكَ النَّاطِقُ عَلَى لِسَانِ رَسُولِکَ»(مكارم الأخلاق، ص: 343). پيامبر گرامي اسلام صلی الله علیه وآله وسلّم در يك مقامي از قرب خدا هستند كه به تعبيري زبانشان زبان خدا است، البته نمي خواهيم بگوييم خداي متعال جسم است و زبان دارد ولي پيامبر زبان خدا است، وقتي حرف مي زند گويا خدا حرف مي زند «وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى * إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْيٌ يُوحى»(نجم/3-4)

اذن ورود به قرآن

«كَلَامُكَ النَّاطِقُ عَلَى لِسَانِ رَسُولِکَ» این استدعا دعاي ورود به قرآن است که در بسیاری از قرآن ها در اول قرآن آمده، همچنین مرحوم محدَث قمي در مفاتيح الجنان در اعمال شب اول ماه رمضان اين دعا را آورده و مي گويند از اعمال ماه رمضان تلاوت قرآن است و هر وقت خواستي قرآن بخواني اين دعا را بخوان كه به منزله اذن دخول به قرآن است.
قرآن مانند حرم امام است و همانطور كه انسان به هنگام ورود به حرم دستور دارد كه اجازه بگيرد و اذن دخول بخواند و حتي برخی بزرگان گفته اند که اگر اذن دخول را خوانديد و حالت توجه در شما پيدا شد و متأثر شديد علامت اين است كه به شما اذن دخول داده اند، قرآن هم همين طور است که وقتي مي خواهيم به ساحت قرآن نزدیک و وارد فضاي قرآن شويم خوب است اين دعا را بخوانيم که به منزله اذن ورود به قرآن است.

«وَ كَلَامُكَ النَّاطِقُ عَلَى لِسَانِ رَسُولِك» خدايا این سخن تو است که بر زبان پیامبر جاری شده است. اگر ما سخن مي گوييم، سخن گفتن را خداي متعال به ما ياد داده، «الرَّحْمنُ * عَلَّمَ الْقُرْآنَ * خَلَقَ الْإِنْسانَ * عَلَّمَهُ الْبَيانَ»(الرحمن/1-4) خداي متعال به ما ياد داده چگونه آنچه را که در درون خودمان مي دانيم به زبان بياوريم که این مي شود كلام. علم خود را در قالب كلاممان مي ريزيم و كلام ما ظرف علم ما است. هنگامی که كسي حرف مي زند از حرف زدن او مي توان فهميد که چگونه شخصی است؛ عالم است یا عام، مؤمن است یا كافر وغیره. انسان گوهر وجود خویش را در کلامش مي ريزد و كلام او ظرف حقايقي است كه در وجودش قرار دارد.

خطاب قرآن به هرکس، به قدر ظرفیت اوست

قرآن كلام كيست؟ «وَ كَلَامُك». خدايا سخن تو است، تو حرف زده اي و حقايقي را كه مي خواستي به ما برساني در قالب كلام ريخته اي. «كَلَامُكَ النَّاطِق»، كلام گوياي تو است. اين كلام صامت هم نيست بلکه با هرکس به اندازه ظرفش حرف مي زند. وقتي وجود مقدس نبيّ اكرم، آيه قرآن را مي خوانند هر كسي به اندازه خودش اين كلام را مي شنود و اين كلام با او حرف مي زند. با همه به طور یکسان سخن نمی گوید. سلمان يك طور مي فهمد و مي شنود و ابوذر يك طور دیگر مي شنود. به كفّار كه مي رسد، مي فرمايد «وَ في آذانِهِمْ وَقْراً»(اسراء/٤٦) گوششان سنگين است و نمي شنوند شما چه مي گويي. همچنین در مورد كفّار می فرماید «وَ إِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ الَّذينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ حِجاباً مَسْتُوراً»(اسراء/45) ای پيامبرهنگامی که شما قرآن را مي خواني، ما بين تو و آنهايي كه به آخرت ايمان ندارند يك حجاب مي اندازيم؛ البته اين حجاب پوشيده است و كسي نمي بيند اما قرآن به فهم آنها نمي رسد. پس قرآن كلام ناطق خدا است، با هر كسي به اندازه خودش حرف مي زند و از اسرار به اندازه ظرفیتش به او مي گويد. لذا كتاب خدا كه علم خدا در او هست خزانه اسرار الهي است و كلام ناطق خدا كه با ما سخن می گوید، گويا است.

---

منبع:
بیانات حجت الاسلام سید محمد مهدی میرباقری