دعاهای عارفانه از امام حسین(علیه السلام)
متخصصان مسائل الهی اگر بخواهند سخنان ملکوتی و عرفانی حضرت سیدالشهداء(ع)را سالها برای مردم شرح و تفسیر کنند، تمامشدنی نیست.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ :
يکشنبه 1397/01/26
من امروز با یکی از عاشقان معارف الهی صحبت میکردم و به ایشان عرض کردم که سخنان حضرت سیدالشهدا(ع)که به عنوان دعا معروف است، فقط دعا نیست، بلکه از قویترین معجزات روح الهی یک انسان در بستر تاریخ حیات عالم هستی و نه فقط عالم انسانی است؛ یعنی اگر خداوند به تمام ملائکه خطاب میکرد که جمیع شما چنین سخنان و جملاتی را از نزد خود بیان کنید، ملائکه اعلام عجز میکردند، دلیلش هم آیات سوره مبارکه بقره است. هنگامی که پروردگار عزیز عالم، داستان خلقت انسان را با ملائکه در میان گذاشت، واقعیتهایی میان پروردگار و ملائکه رد و بدل شد و در پایان، ملائکه به پروردگار عالم عرضه داشتند: تو منزه از هر عیب و نقص هستی و ما نسبت به حقیقت و واقعیت جاهل هستیم و دانش ما به همان مقداری است که تو به ما عنایت کردهای.
(لا عِلْمَ لَنا إِلاَّ ما عَلَّمْتَنا)[1]
ملائکه با این مقدار از دانش، از آوردن خواستة خدا که فرمود از این اسماء به من خبر دهید، اعلام عجز کردند.
اما امام حسین(ع) تمام عمر شريفشان را در راه دعوت مردم به سوی پروردگار متعال سپري کردند؛ این دعوت در قالب دعاهایی بود که انسانهاي عادي از درک آن عاجزند. يکي از اين دعاها، دعاي حضرت امام حسین(ع) در روز عرفه است. نکتة لطیف و ظریف آن است که با اینکه پیامبر اسلامص)و امیرالمؤمنین(ع) میتوانستند این معارف را بیان کنند، اما خداوند اراده کرده بود که این معارف بلند عرفانی از مجرای سیدالشهدا(ع)به مردم برسد و این دعا بر زبان مبارک امام حسین(ع)جاری شود.
آن حضرت، علاوه بر دعاها و اذکار، اعمال ديگري نیز چون امر به معروف و نهي از منکر، بيان احکام، معارف الهي و دعوت مردم به سوي حق تعالي را نيز بيان نمودهاند.
ايشان در روزهايي که به کربلا تشريف آورده بودند نيز از ذکر الهي غافل نبودند. مهمترين ذکر حضرت در سرزمين کربلا بيداري وجدانهاي خفته بود. در اين ايام همواره به سوي لشکريان دشمن ميرفت وآنان را با گفتار محبّتآميز به سوي حق هدايت ميکرد. اين ذکر مهم تا آخرين لحظات عمر شريفشان ادامه داشت. پس از آنکه تمام ياران و اصحاب حضرت به شهادت رسيدند، خطاب به دشمنان دين فرمود: «هنوز درهاي توبه به روي شما باز است، به درگاه الهي توبه کرده و از کشتن من صرفنظر کنيد.»[2]؛ سپس اين جمله تاريخي را به زبان آوردند:
«هَل مِن ناصِرٍ يَنصُرُني؛ آیا کسی هست که مرا یاری کند!»[3]
در اين هنگام، عمر بن سعد دستور داد طبل و شيپورها را با صداي بلند بزنند تا صداي پرفروغ حق در ميان صداهاي باطل گم شده و به گوش لشکر دشمن نرسد.[4]
امروزه نیز ماهوارهها و سايتهاي اينترنتي نقش طبل و شيپورهاي دشمن را بازي ميکنند؛ آنان سعي دارند با راهاندازي کانالها و سايتهاي ضد دینی و غيراخلاقي و القاء شبهات دینی، ارزشها و کرامات انساني را لگدمال کرده تا صداي حق و حقيقت به گوش جهانيان نرسد.
پی نوشت:
[1]. بقره (2): 32؛ «ما را دانشی جز آنچه خودت به ما آموختهای نیست.»
[2]. ینابیع المودّة:3/79؛ مقتل الحسین(ع) (مقرم):275. همچنین برای اطّلاع بیشتر به کتاب بحارالأنوار:45/51 مراجعه نمایید.
[3]. وقعة الطف: 29: «ثم نادى(الامام الحسين(ع)) برفيع صوته: هل من ناصر ينصرني، هل من معين يعينني؟»
[4]. بحارالأنوار:45/8.
منبع : کتاب: آیین اشک و عزا / نوشته: استاد حسین انصاریان
مطالب مرتبط مجموعه : از ولادت تا شهادت
آخرین مطالب سایت