تا صورت پيوند جهان بود، علىّ بود

تا نقش زمين بود و زمان بود، علىّ بود

شاهى كه ولىّ بود و وصىّ بود، علىّ بود

سلطان سخا و كرم و جود، علىّ بود

آن شير دلاور كه ز بَهر طَمَع نفس

در خوان جهان پنجه نيالود، علىّ بود

آن كاشف قرآن كه خدا در همه قرآن

كردش صفت عصمت و بستود، علىّ بود

آن قلعه گشائى كه در از قلعه خيبر

بر كند به يك حمله و بگشود، علىّ بود

دم به دم ، دم از ولاى مرتضى بايد زدن

دست و دل بر دامن آل عبا بايد زدن

نقش حبِّ خاندان بر لوح دل بايد نگاشت

مُهر مِهر حيدرى بر دل چو ما بايد زدن

هر درختى كو ندارد ميوه حُبّ علىّ

اصل و فرعش چون قلم سر تا به پا بايد زدن