مرغ آه
مرغ آه
| به عزم جلوه چو يار يگانه برخيزد |
| ز شوق، موج دل از هر كرانه برخيزد |
| ز نخل طور اگر باغ سينه يابد نور |
| انا‌الحق است كه از هر جوانه برخيزد |
| اگر به منزل عنقا دهند جان را بار |
| چو مرغ آه از اين آشيانه برخيزد |
| دمي كه با لب جانان چو ني شوم دمساز |
| ز بند‌بند وجودم ترانه برخيزد |
| شرر به پردگيان حريم قدس زند |
| ز آتش دل من چون زبانه برخيزد |
| حجاب جلوه‌ي جانانه تخته‌بند تن است |
| خوش آن زمان كه حجاب از ميانه برخيزد |
| ز بعد مرگ كه خاك تنم غبار شود |
| گمان مدار كزين آستانه برخيزد |
| به خلوت دل خود هر كه يافت فيض حضور |
| سبك ز صحبت اهل زمانه برخيزد |
| هر آن‌كه قطره صفت محو شد به بحر وجود |
| از او مجوي نشان كز نشانه برخيزد |
| ز شوق زخمه به تار دلم زند، «جذبه» |
| ز مرغ حق چو نداي شبانه برخيزد. |
دولت عشق
| بيا كه ملك جنون مرز بيكرانه‌ي ماست |
| گذشت نوبت مجنون زمان زمانه‌ي ماست |
| به روز حادثه آن سهمگين سوارانيم |
| «كه توسني چو فلك رام تازيانه‌ي ماست» |
| طنين نغمه‌ي ما در فلك چنان پيچيد |
| كه زهره مست ز گلبانگ عاشقانه‌ي ماست |
| سرود فتح بخوانيد زان‌كه پيك ظفر |
| ز گرد راه درآمد در آستانه‌ي ماست |
| دگر ز همّت فرهاد و كاوه قصّه مخوان |
| كه نقل مجلس آزادگان فسانه‌ي ماست |
| عقاب‌وار به چنگال پرتوان بدريم |
| گلوي جغد كه خواهان آشيانه‌ي ماست |
| چو بحر از دل پرشور خود برون فكنيم |
| خسي كه بر زِبَرِ موج بيكرانه‌ي ماست |
| به بزم زندگي آن شمع محفل افروزيم |
| كه نور مشعله‌ي عشق از زبانه‌ي ماست |
| شهيد دوست نگردد فنا به مدهب عشق |
| كه خط لوح بقا نقش جاودانه‌ي است |
| نهال گلشن اين انقلاب پرثمريم |
| كه دشنه‌ي چگر خصم هر جوانه‌ي ماست |
| چه باك كشتي ما را زموج خيز بلا |
| از آن‌كه نوح در اين ورطه در ميانه‌ي است |
| اگر چه عامل بيگانه در لباس نفاق |
| به كار فتنه‌گري درحريم خانه‌ي ماست |
| ولي به همّت پير بصير، گاه نبرد |
| هماره چشم خطر بهترين نشانه‌ي ماست |
| ز تير حادثه ما را به دل هراسي نيست |
| كه نوشداروي هر زخم در خزانه‌ي ماست |
مدفن آرزو
| باز امشب ماه با افسونگري |
| مي‌فروزد رخ ز اوج آسمان |
| در ميان پاره‌ي ابري سفيد |
| چهره‌ي خود را كند گاهي نهان |
***
| چون شود پنهان در آن ابر رقيق |
| كاستي گيرد فروغ و نور او |
| راست پنداري عروسي دلرباست |
| وان حرير ابر، بر رخ تور او |
***
| نور او تابد ز پشت پنجره |
| در دل اين كلبه‌ي خاموش و تنگ |
| رنگ مي‌گيرند غم‌هاي دلم |
| در فروغ ماهتاب نقره‌رنگ |
***
| شب گذشت از نيمه، وقت خواب شد |
| رفته‌ام در بستر اما خواب كو |
| من كه در دل آرزويم مرده است |
| لذّتم از پرتو مهتاب كو |
***
| از كدورت‌ها و از زنگارها |
| كي صفايي مانده در آيينه‌ام |
| مدفن متروك عشق و آرزوست |
| اين دل خونين درون سينه‌ام |
در حريم وصال
| پرندگان مهاجر ز آشيان رفتند |
| گشوده بال رهايي بر آسمان رفتند |
| زتنگناي قفس زين مكان محنت و درد |
| برآمدند و پرافشان به لا مكان رفتند |
| به باغ خلد از اين شوره‌زار جان بردند |
| به مرز نور از اين تيره خاكدان رفتند |
| از اين سراچه‌ي فاني از اين مقام مجاز |
| به سوي ملك حقيقت به بال جان رفتند |
| ز خار زار تعلّق ز دامگاه فريب |
| رها شدند و سبكپر به گلستان رفتند |
| به آشيانه‌ي ديدار در حريم وصال |
| كبوتران حرم شاد و نغمه‌خوان رفتند |
| زبود عاريت خويشتن رها گشتند |
| چو قطره در دل درياي بيكران رفتند |
| ز آسمان چو فرود آمدند سوي زمين |
| دوباره اوج گرفتند و تا جنان رفتند |
| بر اين صحيفه به اندوه و درد «جذبه» نگاشت |
| دريغ و درد كه ياران مهربان رفتند |
محمود شاهرخي
تنظيم : بخش ادبيات تبيان