طغیان انسان

تا وقتی نیازمندی و گرفتار نیاز خویش، نه مغروری و نه خودبین.

تنها نیاز خود را می بینی و تهیدستی‌ات را باور داری.

اما وقتی كه كه كاسه بی‌نیازی‌ات پر می شود ....

نیازت را از یاد می‌بری و فراموش می‌كنی كه آفریده‌ای هستی كه گِل وجودت را با نیاز سرشته‌اند!

آفریده‌ای كه عاجز و ناتوانی!

از یاد می‌بری كه بنده‌ای هستی كه جز آن چه خدا نصیبت می كند، روزی دیگری نداری!

و جز آن چه خدا برایت اراده می كند، توان دیگری نداری!

طوری رفتار می‌كنی، گویی مالك حقیقی آن همه ثروتی هستی كه به دست آورده‌ای!

این جاست كه " من" وجودی‌ات طغیان می‌كند و غروری تباه كننده سراپای وجودت را در بر می‌گیرد.

اندكی تأمل كن... همه ما آدمها این گونه‌ایم.

مگر آنها كه یگانگی خدا را باور دارند و ایمان به حق، در ذره ذره جانشان نفوذ كرده است.

... و چه اندكند این گروه!

أنَّ الإنسَانَ لَیَطغَی¹

1- علق:6

برگرفته از وبلاگ هیام: http://hiaam.blogfa.com

تنظیم برای تبیان : گروه دین و اندیشه - عسگری