مدیحه نورین نیرین
مديحه نورين نيرين
فاطمه زهرا و فاطمه معصومه سلام الله عليهما
| اى ازليت به تربت تو مخمر |
| وى ابديت به طلعت تو مقرر |
| آيت رحمت زجلوه تو هويدا |
| رايت قدرت در آستين تو مضمر |
| جودت هم بسترا به فيض مقدس |
| لطفت هم بالشا به صدر مصدر |
| عصمت تو تا كشيد پرده به اجسام |
| عالم اجسام گردد عالم ديگر |
| جلوه تو نور ايزدى را مجلى |
| عصمت تو سر مختفى را مظهر |
| گويم واجب تو را نه آنت رتبت |
| خوانم ممكن تو را ز ممكن برتر |
| ممكن اندر لباس واجب پيدا |
| واجبى اندر رداى امكان مظهر |
| ممكن اما چه ممكن, علت امكان |
| واجب اما شعاع خالق اكبر |
| ممكن اما يگانه واسطه فيض |
| فيض به مهتر رسد و زان پس كهتر |
| ممكن اما نمود هستى از وى |
| ممكن اما ز ممكنات فزونتر |
| وين نه عجب ز آنكه نور اوست ز زهرا |
| نور وى از حيدر است و او ز پيمبر |
| نور خدا در رسول اكرم پيدا |
| كرد تجلى ز وى به حيدر صفدر |
| وز وى تابان شده به حضرت زهرا |
| اينك ظاهر ز دخت موسى جعفر |
| اين است آن نور كز مشيت «كن» كرد |
| عالم, آنكو به عالم است منور |
| اين است آن نور كز تجلى قدرت |
| داد به دوشيزگان هستى زيور |
| شيطان عالم شدى اگر كه بدين نور |
| ناگفتى آدم است خاك و من آذر |
| آبروى ممكنات جمله از اين نور |
| گر نبدى, باطل آمدند سراسر |
| جلوه اين خود عرض نمود عرض را |
| ظلش بخشود جوهريت جوهر |
| عيسى مريم به پيشگاهش دربان |
| موسى عمران به بارگاهش چاكر |
| آن يك چون ديده بان فرا شده بر دار |
| وين يك چون قاپقان معطى بر در |
| يا كه دو طفل اند در حريم جلالش |
| از پى تكميل نفس آمده مضطر |
| آن يك, «انجيل» را نمايد از حفظ |
| وين يك «تورات» را بخواند از بر |
| گر كه نگفتى امام هستم بر خلق |
| موسى جعفر ولى حضرت داور |
| فاش بگفتم كه اين رسول خدايست |
| معجزه اش مى بود همانا دختر |
| دختر جز فاطمه نيايد چون اين |
| صلب پدر را و هم مشيمه مادر |
| دختر چون اين دو از مشيمه قدرت |
| نامد و نايد دگر هماره مقدر |
| آن يك امواج علم را شده مبدا |
| وين يك افواج حلم را شده مصدر |
| آن يك موجود از خطابش مجلى |
| وين يك معدوم از عقابش مستر |
| آن يك بر فرق انبيا شده تارك |
| وين يك اندر سر اوليا را مغفر |
| آن يك در عالم جلالت «كعبه» |
| وين يك در ملك كبريايى «مشعر» |
| «لم يلد»م بسته لب و گرنه بگفتم |
| دخت خدايند اين دو نور مطهر |
| آن يك كون و مكانش بسته به مقنع |
| وين يك ملك جهانش بسته به معجر |
| چادر آن يك حجاب عصمت ايزد |
| معجر اين يك نقاب عفت داور |
| آن يك بر ملك لايزالى تارك |
| وين يك بر عرش كبريايى افسر |
| تابشى از لطف آن بهشت مخلد |
| سايه اى از قهر اين, حجيم مقعر |
| قطره اى از جود آن, بحار سماوى |
| رشحه اى از فيض اين, ذخاير اغير |
| آن يك, خاك مدينه كرده مزين |
| صفحه قم را نموده اين يك انور |
| خاك قم اين كرده از شرافت جنت |
| آب مدينه نموده آن يك كوثر |
| عرصه قم غيرت بهشت برين است |
| بلكه بهشتش يساولى است برابر |
| زيبد اگر خاك قم به «عرش» كند فخر |
| شايد گر «لوح» را بيابد, همسر |
| خاكى عجب خاك! آبروى خلايق |
| ملجا بر مسلم و پناه به كافر |
| گر كه شنيدندى اين قصيده «هندى» |
| شاعر شيراز و آن اديب سخنور |
| آن يك طوطى صفت همى نسرودى |
| «اى بجلالت ز آفرينش برتر» |
| وين يك قمرى نمط هماره نگفتى |
| «اى كه جهان از رخ تو گشته منور» |
حضرت امام خمينى
تنظيم:بخش ادبيات تبيان