دو رکعت عشق و یک قطره نماز
خسته افتاده زپا امده زانو میزد
مشکلی داشت به آقای خودش رو میزد...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ :
يکشنبه 1387/08/19
هشت شعر براي هشتمين عرش (3)
دو رکعت عشق و يک قطره نماز
جوشش دعا
| كـمـى بـذر گـل گـنـدم بـكاريـم |
| بـراى كـفـتـران سـبـز مـشـهد |
| بـنـوشـيـم آب صـاف مـهربـانى |
| شـبـيـه هـشـتـمين شعر "محمـد"(ص) |
| اگـر چـه گـنبـدش دور است از ما |
| ولـى راه نـگـاهـش باز بـاز است |
| دواى زخـم بـال كـفـتــرانــش |
| دو ركعت عشق و يك قطره نماز است |
| خـداى آرزوهـايـم كـمـــك كـن |
| حـرم را تـوى خـواب خـوش ببينم |
| ضـريـح آشـنـايـش را بـبـوسـم |
| گـل صـحـن نـگـاهـش را بـچينم |
| كـمـك كـن كـفـتـرى بر شانه هايم |
| بـسـازد لانـه اى از مـهـربـانـى |
| كـمـك كـن تـا دعـايـم سـبز باشد |
| بـسـازم يـك ضـريـح آسـمـانـى |
| كـمـك كـن مـثـل مشهد، شهر رؤيا |
| دلـم پـر ازدحـام از نـور بـاشــد |
| پـر از پـرواز كـفـتـرهـاى كوچك |
| سـرم سـبـز و دلـم پـر شور باشد |
| كـمـك كـن ضـامـن آهـوى قـلبم |
| بـه رنـگ يـك دعـا در مـن بجوشد |
| خــداى آرزوهــايــم كـمـك كن |
| كـه يـك كـفـتـر دعـايـم را بنوشد |
نسرين راسخى
ضريح خورشيد
| صـحـن حـرم از نـسـيم پر بود |
| از پـرپـر "يـا كـريـم" پـر بود |
| خورشـيـد دوبـاره بـوسه مى زد |
| بـر چـهـره مـهـربـان گـنـبد |
| گـنـبـد پـر از آفـتـاب مـى شد |
| آهـسـته غـم مـن آب مـى شـد |
| رفـتـم طـرف ضـريـح او بـاز |
| تـا پـر شـوم از هـواى پـرواز |
| اطـراف ضـريح گـريـه هـا بود |
| دلـهـاى شـكـسـتـه و دعـا بود |
| از چـشـم هـمـه گلاب مي ريخت |
| بـاران رضـا رضـا رضـا بـود |
| دل هـاى هـمـه ز بـارش اشـك |
| مـانـنـد كـبـوتـرى رهـا بـود |
| عـطـر گـل يـاس در دل مــن |
| عـطـر صـلـوات در فضـا بود |
| لب ها همه حرف و درد دل داشـت |
| بـا او كـه غـريـب آشـنـا بود |
| بـا يـك بـغـل آرزو و امـيــد |
| رفـتـم طـرف ضـريـح خورشيد |
| رفـتـم طـرف ضـريـح روشن |
| در نـور و فـرشتـه گم شدم من |
سيد سعيد هاشمى
بارش مهر
| خـسـته، افـتـاده ز پـا، آمده زانو مى زد |
| مـشـكلى داشت به آقاى خودش رو مى زد |
| مى چكيد از سر و رويش عرق شرم به خاك |
| مـشـت هـا واشده و پنجه به گيسو مى زد |
| دامـنـى داشـت پر از خاطره تيره و تـلخ |
| دسـت در دامـن آن ضـامـن آهو مى زد |
| هـمنوا با در و ديوار در آن عصمت محض |
| نـالـه يـا عـلـى و ضـجه ياهو مى زد |
| نـم نمك بارشى از مهر به جانش مى ريخت |
| كـفـتـرى بـر سر ذوق آمده قوقو مى زد |
| پـاك مـى شـد دلـش از غصه ناپاكى ها |
| خـادمى داشت در اين فاصله جارو مى زد |
| فـرصـتى بود و درنگى و بجا مانده هنوز |
| شـعـله اى شعر كه در آينه سوسو مى زد |
عليرضا كاشى پور محمدى
مطالب مرتبط مجموعه :
آخرین مطالب سایت