فرجام عشق به دیگری؟!
فرجام عشق به ديگري؟!
نمي توان انکار نمود که هر چه کسي کمالات بيشتري داشته باشد بيشتر سزاوار محبوب بودن است. چون هر خوبي و خيري را تحسين مي کنيم. آن را مي ستاييم. خداوند کمال مطلق است يعني همه خوبي ها را دارد. پس او از همه دوست داشتني تر و محبوب تر است! گفتيم اين عشق و محبّت به خدايي که همه خوبي ها را دارد، عشق حقيقي است. همين عشق است که انسان را به سعادت مي رساند. عشق حقيقي محبت به خداوند و دل سپردن به اوست. يعني فقط او را دوست داشته باشيم. حتي خود خدا هم خودش را از همه بيشتر دوست دارد. زيرا او از همه بيشتر خوبي و کمال دارد. پس خودش به خودش عشق مي ورزد.
امّا يک سؤال...
اگر فقط بايد خدا را دوست داشت،
اگر فقط عشق به خداست که ما را به سعادت مي رساند،
اگر دوست داشتن و عشق به خدا عشق حقيقي است،
پس آيا عشق به غير خدا و دوست داشتن غير از او سبب گمراهي و زيان کاري انسان مي شود؟ عشق به غير خدا عشق مجازي است که ما قبلاً آن را شرح داده ايم. پس آيا عشق مجازي ما را از سعادت واقعي مان دور مي کند؟!!
آيا عشق مجازي کاملاً مطرود است؟
آيا اگر کسي مبتلا به عشقي مجازي شد، بايد گفت از عشق حقيقي دور شده پس به سعادت نمي رسد؟ مثل زن و شوهري که يکديگر را دوست دارند و به هم عشق مي ورزند. آيا آن ها با دور شدن از عشق به خدا خوشبخت و عاقبت به خير نخواهند شد؟!!
پاسخ اين سؤال ها را ملاصدرا فيلسوف اسلامي به زيبايي بيان نموده است....
شما چي فکر مي کنيد؟
ادامه دارد.
ن- رادفر
کارشناس فلسفه اسلامي