منتظر بابا هستیم

در یک بعداز ظهر پاییزی خانواده خرگوش از پنجره خانه گرم و راحت‌شان با نگرانی به بیرون نگاه می‌کردند. وقت شام بود. بابا خرگوش صبح زود از خانه بیرون رفته و هنوز برنگشته بود.

خانواده خرگوش به جغدها، راسوها و شکارچی‌ها فکر می‌کردند و نگران بابا بودند.

ماما خرگوش گفت: «می‌دانید ما الان چی لازم داریم؟»

هشت جفت چشم به او خیره شدند.

ماما خرگوش گفت: «ما به یک داستان احتیاج داریم.»

بعد سوپ هویج را هم زد و آمد روی صندلی نشست. بچه خرگوش‌ها هم دورش جمع شدند تا قصه‌اش را بشنوند.

یک روز بابا خرگوش وقت شام به خانه‌اش برمی‌گشت.

او با خودش می‌گفت: اگر زود راه خانه را پیدا نکنم، ممکن است شام یکی دیگر بشوم

در همین وقت یک جغد هوهو کرد.

«هو... هو... تو کی هستی؟»

بابا خرگوش گفت: «من جغدم.»

جغد گفت: «اما تو شبیه شام من هستی.»

بابا خرگوش گفت: «نه اشتباه می‌کنی. من پر دارم.» و گوش‌هایش را جنباند.

«و بال دارم.» و بازوهایش را تکان داد.

«و پرواز می‌کنم.» و فریادی کشید و توی بیشه جهید.

جغد گفت: «خنده‌دار است؛ اما می‌توانم قسم بخورم که این یک خرگوش بود.»

یک روز دیگر بابا خرگوش به خانه‌اش برمی‌گشت. ناگهان یک شکارچی را دید.

شکارچی گفت: «این چیه؟»

بابا خرگوش گفت: «من صخره‌ام.»

شکارچی گفت: «اما تو شبیه شام من هستی.»

بابا خرگوش گفت: «اشتباه می‌کنی. من صخره‌ام. قهوه‌ای و صافم و می‌توانم قل بخورم.» و پرید توی بیشه.

شکارچی گفت: «خنده‌دار است؛ اما می‌توانم قسم بخورم که این یک خرگوش بود.»

باز هم یک روز دیگر بابا خرگوش به طرف خانه‌اش می‌رفت. در راه یک راسو دید.

راسو گفت: «به‌به، شام!»

بابا خرگوش گفت: «اشتباه می کنی. من بارانم.» و قطره اشک بزرگی از گونه‌اش سرازیر شد.

«و تندر هستم.» و پاهای عقبی‌اش را به زمین کوبید.

«و آسمان غرمبه هستم.» فریادی کشید و مثل باد به میان جنگل دوید.

راسو گفت: «خنده‌دار است؛ اما می‌توانم قسم بخورم که این یک خرگوش بود.»

بابا خرگوش نفس زنان به خانه رسید. معلوم بود که همه راه را دویده.

 او گفت: «یک بابا خرگوش هرگز شام را فراموش نمی‌کند.»