سرمایه از خدا ، نگهبانی باتو !
14 كلید طلایى براى گشودن در خانه عشق‏(1)

نمى‏دانم شما كه مشغول خواندن این مطلب هستید، ازدواج كرده‏اید یا نه؛ اما از قدیم و ندیم گفته‏اند كه این شترى است كه در خانه همه مى‏خوابد (كارى به موارد استثنا نداریم). به هر حال، اگر ازدواج كرده‏اید كه تا كنون فهمیده‏اید و اگر ازدواج نكرده‏اید، در آینده خواهید فهمید كه زندگى مشترك، آن هم از نوع زناشویى و در «زیر یك سقف»، داراى فراز و نشیب‏هایى است كه براى عبور صحیح و خوشایند از آنها، دانستن نكات مهمى، لازم و ضرورى است.

1. در عشق ورزیدن، آرامش دادن و ابراز محبت، پیش قدم باشید.

پیامبر اكرم صلى‏الله‏ علیه‏ وآله مى‏فرمایند: «شایسته‏ترین كس براى منت گذارى، كسى است كه در دوستى و محبت نسبت به طرف، خود پیشى گیرد».1

محبتى كه در دل احتكار و زندانى شود، مفید نیست. تمام شئون زندگى، باید جلوه‏گاه محبت انسان باشد.

از جلوه‏هاى بروز محبت، مى‏توان ادب در كلام و رفتار، توجه و محبت، لبخند و حسن خلق، به استقبال همسر رفتن و گشاده‏رویى به هنگام دیدار با او را نام برد.

خداوند در قرآن كریم به محبتى كه بین زن و شوهر ایجاد مى‏گردد، اشاره فرموده و آن را آیتى از آیات خود دانسته است.

خداوند، سرمایه مهر و محبت را در آغاز زندگى مشترك، بین زن و مرد قرار مى‏دهد و محافظت و نگهبانى از آن را بر عهده خود آنها نهاده است و این انسان است كه باید از این سرمایه، به نحو احسن استفاده كند. یكى از راه‏هاى نگه‏دارى و تقویت این محبت، بروز آن است.

هرگز از ابراز محبت، هراسى، به دل راه ندهید و گمان نكنید، با این كار از شخصیت شما كم مى‏شود و ضعف شما محسوب مى‏گردد. پیامبر اكرم در جایى دیگر مى‏فرماید: «ابراز محبت، نیمى از عقل است» و حضرت امام رضا علیه اسلام نیز زنانى را كه به شوهرانشان اظهار محبت و عشق مى‏كنند، براى شوهران خود، بهترین غنیمت دانسته است.

2. هر مردى مى‏خواهد براى همسرش یك قهرمان باشد.

این احساس، زمانى در مرد ایجاد مى‏گردد كه زن از او قدردانى و تشكر كند. شما بانوان سعى كنید قدرشناسى خود را در مقابل محبت‏هاى همسرتان، آشكارا ابراز كنید و بدانید كه اگر مردها بدانند آنچه در زندگى و براى همسرشان انجام مى‏دهند، مهم و با ارزش است، بر تلاش و محبت خود نسبت به همسر مى‏افزایند. هرگز براى تشكر و قدردانى از همسرتان، منتظر كار مهم، بزرگ و خاصى از جانب او نباشید، كارهاى كوچك و به ظاهر عادى و بى‏اهمیت او هم مى‏تواند راهى باشد تا شما به او بفهمانید كه قدرش را مى‏دانید و تلاش او را براى خوشحال كردن شما، ارج مى‏نهید. بزرگ‏ترین دارایى زندگى، سپاسگزارى است و بدترین و سخت‏ترین چیز، ناسپاسى است. زنان دوست دارند كه دوستشان بدارند؛ ولى مردان نیاز دارند كه مورد تحسین قرار بگیرند. با تشویق، تحسین و قدردانى از شوهرتان، او را سرحال و زنده نگه دارید هر كس كه روحیه دیگران را تقویت كرده، بالا ببرد، روحیه خودش بالا مى‏رود.

3. یاد بگیرید خوب گوش كنید.

وقتى كاملاً و با دقت به حرف‏هاى كسى گوش دهید، گویى مى‏گویید الان تو مهم‏ترین چیز در دنیاى من هستى. درك نادرست، اشتباهات و مخالفت‏ها در روابط بین انسان‏ها، همه ناشى از ناتوانى در گوش سپردن به حرف‏هاى اطرافیان است و بیشترین عصبانیت‏ها، فریادى است براى جلب توجه. بنابراین، با به كار بردن یك تكنیك ساده در گوش كردن، مى‏توان این فریاد را خاموش كرد و رفتارى صمیمانه بین طرفین ایجاد كرد. وقتى همسرت با تو در حال صحبت كردن درباره مسئله‏اى است و یا با تو در رابطه با یكى از مشكلاتش دردل مى‏كند، مشغول هر كارى هستى، از آن دست بكش. این، بدین معناست كه كارم مى‏تواند صبر كند و تو برایم مهم‏ترى و به او نگاه كن.

4. از غیر همسرت چشم بپوش.

این مطلب باید هم از سوى مرد و هم زن رعایت گردد. هم مرد باید چشم بر زنان دیگر ببندد و هم زن باید نگاهش به مرد دیگرى نباشد. این، درباره محارم نیز صدق مى‏كند؛ بدین معنا كه مرد نباید زن خود را با زنان دیگر، مانند خواهر و یا مادر خود، مقایسه كند.

حضرت على علیه‏السلام مى‏فرماید: «هر كس چشم خویش را آزاد بگذارد، همیشه اعصابش ناراحت خواهد بود و به آه و حسرت دائم گرفتار خواهد شد». 2

پیامبراكرم صلى‏الله‏علیه‏وآله نیز مى‏فرماید: «هر زن شوهردارى كه چشمش را از نگاه كردن به غیر شوهرش پر كند، مورد غضب شدید پروردگار واقع خواهد شد».2

5. بهترین همسر باش‏

ازدواج خوب این نیست كه بهترین نفر را انتخاب كرده باشید؛ بلكه این است كه خود بهترین همسر باشید. براى این كه بهترین باشید، ابتدا باید خود را بشناسید و از توانایى‏ها و نیز خواسته‏ها و وظایف خود آگاه باشید و نیز براى خود احترام قائل باشید. این موضوع، باعث مى‏شود كه داراى یك شخصیت ممتاز و دوست داشتنى شده، همسرى دلخواه باشید. انسانى كه خود را دوست نداشته باشد، نمى‏تواند دیگران را دوست داشته، به آنها عشق بورزد و نیز اگر خودتان را دوست نداشته باشید، همسرتان نیز شما را كاملاً دوست نخواهد داشت. اگر مى‏توانید خود را تغییر دهید، حتماً این كار را انجام دهید واگر نمى‏توانید، خود را به عنوان مخلوقى از مخلوقات خداوند، بپذیرید. این پذیرش خودتان، به شما كمك مى‏كند تا تصویر ذهنى خوبى از خودتان داشته، از اعتماد به نفس برخوردار شوید و در نتیجه، مهرتان را نثار همسرتان كنید و بهترین همراه براى او باشید.

6. محبتت را ابراز كن‏

الكساندر دوما مى‏گوید: «قلب زن، پارچه‏اى است كه زود پاره مى‏شود و زود هم رفو مى‏شود». نشاط و سرزندگى زن، به محبت مرد وابسته است. زن، عشق و احساساتش را با كلمات بیان مى‏كند و نیاز دارد كه با شنیدن كلمات، عشق و احساسات را از دیگران دریافت كند. زن، به نرمش و كلمات محبت‏آمیز، نیاز دارد؛ ولى مردان با رفتار و عمل، عشق و احساسات خود را بیان مى‏كنند. نیاز عاطفى زن، این است كه جمله دوستت دارم را چندین و چند بار از زبان همسرش بشنود و از این طریق، به آرامش روحى و اعتماد به نفس دست یابد. یكى از خصوصیات مردان، این است كه كمتر احساسات و عواطف خود را بروز مى‏دهند و بنابراین، در ابراز محبت خود به همسرشان، كمى با مشكل مواجه مى‏شوند؛ ولى اگر مردان به تفاوت‏هاى موجود بین زن و مرد توجه داشته باشند و بدانند كه با كمى ابراز محبت، به گرماى زندگى خود مى‏افزایند، با كمى تلاش، احساسات خود را بروز خواهند داد. امام صادق علیه‏السلام مى‏فرماید: «زن از مرد آفریده شده و تمام توجهش به مرد است؛ پس همسرانتان را دوست بدارید»3 و در جاى دیگر مى‏فرماید: «یكى از اخلاق پیامبران، این است كه نسبت به همسران خود محبت دارند».4 همچنین پیامبر اكرم صلى‏الله‏علیه‏وآله مى‏فرماید: «این كه مرد به زن بگوید دوستت دارم، هرگز از قلب زن بیرون نمى‏رود».5

7. كارهایى كه ممكن است از سوى مرد انجام شود و باعث افسردگى زن گردد، عبارتند از:

- با او حرف نزند.

- به صحبت‏هایش گوش ندهد و نیازهایش را نادیده بگیرد.

- در مقابل او شورش كند؛ بدین معنى كه در برابر خواسته‏هاى زن، لج‏بازى به خرج دهد.

- هرگز به او آسایش و آرامش خیال ندهد.

- به زن‏هاى دیگر توجه كند.

- از او فاصله بگیرد.

- از او انتقاد بى‏جا كند و در امور غیر مهم و ناچیز، از او انتقاد كند.

- مبهم و دوپهلو با او صحبت كند.

در مقاله ی بعد هفت کلید دیگر برای گشودن خانه ی عشق به شما معرفی می شود.

پى‏نوشت:

1. رى شهرى، میزان الحكمه، ج 12، ص 938.