جای خالی «دیوار هنر» برای آشنایی مردم با هنرهای تجسمی

علیرضا آدم‌بکان داور رشته نقاشی یازدهمین جشنواره ‏هنرهای تجسمی فجر، با اشاره به کیفیت آثار رسیده به جشنواره گفت: با توجه به اینکه چند سال است بی‌ینال نقاشی در کشور ‏برگزار نمی‌شود، این موضوع باعث شده است همه نوع آثاری به جشنواره ارسال شود و همه افرادی که قصد دارند در یک رویداد ‏عمومی شرکت کنند آثار خود را به این جشنواره بفرستند. به همین دلیل تنوع آثار بسیار زیاد بود و ما در مرحله اول داوری در ‏مدت‌زمان طولانی سعی کردیم آثاری را انتخاب کنیم که در نهایت کیفیتی یکدست داشته و نمایشگاه قابل قبولی را شکل دهند.‏

او با اشاره به تفکیک ۱۰ شاخه هنرهای تجسمی در این دوره از «فجر» گفت: این موضوع باعث می‌شود جشنواره هدفمند شده و ‏در هر بخش دبیران و داوران به شکل تخصصی‌تر و جدی‌تر به آن شاخه هنری توجه کنند. این موضوع که هنرمند بداند با چه ‏مدیومی می‌تواند در جشنواره شرکت کند باعث می‌شود نتیجه بهتری رخ دهد و آثار باکیفیت‌تری به جشنواره برسد.‏

برخورد سلیقه‌ای گالری‌ها و ظلم به هنرمند

آدم‌بکان با اشاره به حضور گالری‌ها در این دوره از جشنواره فجر گفت: همه بخش‌های هنرهای تجسمی مانند یک خانواده ‏هستند. هنرمند باعث بقای گالری می‌شود و گالری هم تا حدودی در بقای هنرمند نقش دارد. وقتی هرکدام از آن‌ها مرز خود را ‏بدانند ما دارای یک فضای حرفه‌ای می‌شویم که به رشد همه طرفین کمک می‌کند. در چند سال اخیر فضای خوبی در هنرهای ‏تجسمی نداشتیم و رویکرد گالری‌ها بسیار سلیقه‌ای شده و گالری‌ها هر طور که می‌خواهند با هنرمندان رفتار می‌کنند. در این ‏میان آن کسی که مورد ظلم قرار گرفته، همیشه هنرمند بوده است. اما کنار هم قرار گرفتن هنرمندان و گالری‌ها باعث می‌شود ‏احساس کنیم که این دو مکمل یکدیگر هستند و مانند اعضای یک خانواده به هم وابستگی دارند.‏

این هنرمند افزود: از سوی دیگر در کشور ما گالری‌ها ارتباط چندانی با هم ندارند و ممکن است برای پیگیری آثار یک هنرمند ‏ترجیح دهند کار او را در فضای مجازی دنبال کنند تا این‌که به گالری دیگری بروند. اما این جشنواره فرصتی فراهم کرد تا ‏گالری‌ها در کنار هم قرار گیرند و شناخت بیشتری از یکدیگر پیدا کنند. در نهایت حضور گالری‌ها باعث می‌شود مخاطبان ‏بیشتری به سمت جشنواره جلب شوند.‏

آدم‌بکان ادامه داد: اما ای‌کاش در شهر ما برای گالری‌ها و هنرمندان دیواری برای اثر هنری وجود داشت. در همه جای دنیا فضاهای ‏عمومی وجود دارد که هنرمند بتواند اثر خود را ارائه کند یا گالری خودش را معرفی کند اما در تهران این‌گونه نیست و درنتیجه ‏مردم شهر نمی‌توانند آشنایی زیادی با هنرهای تجسمی پیدا کنند.‏

براساس «سلیقه» داوری نمی‌کنم

او درباره ملاک‌های خود برای داوری آثار گفت: نکته اصلی برای من توجه به کار خوب است و بدون هیچ محدودیتی در نوع و ‏رویکرد کار، هر اثری را که دارای ساختار زیبایی‌شناسی هنری است انتخاب می‌کنم. شاید سلیقه من آثار انتزاعی یا فیگوراتیو ‏نباشد، اما اثری که اصول لازم را رعایت کرده باشد انتخاب کرده و به آن رای می‌دهم. به همین دلیل همیشه در رویدادهای ‏مختلف آثاری را انتخاب کرده‌ام که مورد سلیقه من نبوده اما اصول هنری و زیبایی‌شناسی در آن رعایت شده است.‏

آدم‌بکان درباره پیشرو و معاصر بودن آثار هنری گفت: شاید در بخش نقاشی نتوان پیشرو بودن یک اثر را تشخیص داد زیرا در ‏جهانی زندگی می‌کنیم که سبک‌های مختلف و انواع ایسم‌ها در آن وجود دارد. در مدیوم‌های دیگر مانند مجسمه‌سازی بهتر ‏می‌توان پیشرو بودن اثر هنری را شناسایی کرد. به همین دلیل با توجه به تنوع فراوان آثار رسیده به جشنواره آنچه مدنظر قرار ‏می‌گیرد نگاه هنرمند و موضوعی است که در اثر خود به آن پرداخته است.‏

این هنرمند افزود: بسیاری از دوستان هنرمند حضور در جشنواره‌های دولتی را رد می‌کنند که دلیل آن عدم اطمینان است، اما من ‏به آن‌ها می‌گویم شما که در جشنواره‌های سینما، تئاتر و موسیقی حضور پیدا می‌کنید، چرا به جشنواره تجسمی که رشته تخصصی ‏شما است نمی‌روید؟

وی تأکید کرد: به نظر من دلیل این موضوع آن است که فعالیت در رشته‌های دیگر همیشه به‌صورت گروهی و جمعی انجام ‏شده اما حوزه تجسمی همیشه انفرادی بوده و همین موضوع باعث می‌شود هیچ وقت رویکرد و افق خاصی در این رشته نداشته ‏باشیم. در حالی که اگر ما هنرمندان تجسمی با هم باشیم و با یکدیگر تعامل کنیم می‌توانیم کارهای بیشتری انجام دهیم که به ‏رشد این رشته در کشور کمک کند.‏

---

منبع: مهر