امام هادی  علیه السلام در مجلس عیش متوکل

بنا به برخى نقل‌ها، جمعى نزد متوكل، (دهمین و سفاك‌ترین خلیفه عباسى) بدگویى كردند و گفتند كه آن حضرت در منزل خود، اسلحه زیادى مخفى نموده و قصد قیام دارد و از شیعیانش در قم نیز نامه‏هاى فراوانى دریافت مى‏كند .

به منظور تحقیق درباره این مسأله، گروهى به دستور متوكل شبانه به خانه حضرت هجوم آوردند و خانه را بازرسى كردند، ولى سلاح و نامه‏اى نیافتند و مشاهده كردند كه آن حضرت در حالى كه جامه پشمین بر تن دارد و روى زمینى كه پوشیده از شن ریز و ریگ است، نشسته و مشغول تلاوت قرآن است .

ایشان را با همان حالت نزد متوكل بردند .

او در مجلس شراب بود كه امام بر وى وارد شدند .

متوكل با گستاخى تمام از امام تقاضاى شرب خمر كرد .

آن حضرت فرمودند: "به خدا قسم هرگز شراب داخل گوشت و خون من نشده است، این تقاضا را از من نكن!" متوكل عرض كرد: "پس براى ما شعر بخوانید!" امام هادى علیه السلام فرمودند: " براى من شعر زیادى نقل نشده است ."

و بدین وسیله، خواستند تقاضاى او را رد كنند، ولى با اصرار وى مواجه شدند و سرانجام اشعارى عبرت‏آموز و مشتمل بر پند و اندرز خواندند كه محفل عیش و نوش را به مجلس گریه تبدیل كرد .

ترجمه اشعار چنین است: "ستمگران و گردنكشان بر قله كوهها منزل گزیدند تا در امان باشند، ولى قله كوهها براى آنان سودى نداشت و پس از آن عزت و شوكت، از آن كوهها و پناهگاهاى مرتفع به پایین كشیده شدند و در گورها جاى گرفتند .

چه بد منزلگاهى است آن حفره‏ها كه در آن قرار گرفتند! پس از دفن شدن آنها، منادیى با فریاد بلند ندا داد: كجاست آن دست‏بندهاى زینتى و آن تاج‌ها و لباس‌هاى فاخر؟ كجا هستند آن صورت‌هایى كه در ناز و نعمت مى‏زیستند و در مقابل آنها پرده‏هاى نازك مى‏آویختند؟ قبور آنان به روشنى پاسخ این سؤالات را آشكار كرد: اكنون كرم‌ها بر آن صورت‌ها مى‏لولند .

مدت زمان مدیدى بود كه مى‏خوردند و مى‏نوشیدند و امروز پس از آن خوردن‌هاى بسیار، خودشان خوراك كرم‌ها شده‏اند.

متوكل و حاضرین به شدت گریستند .

مجلس شراب به هم خورد و امام هادى علیه السلام را با احترام به منزل بازگرداندند .

با آن كه متوكل بارها درصدد بود تا به بهانه قیام مسلحانه، امام دهم را از میان بردارد، ولى هیچ گاه به این بهانه دست نیافت .

با این حال، نتوانست حیات شریف آن حضرت را كه مانع خودكامگى‏هاى او به عنوان محور تفكر اسلامى بود و همچون مركزى كه شیعیان بر گرد آن، پروانه‏وار مى‏چرخیدند، تحمل كند، لذا ایشان را بنا به روایتى، در تاریخ سوم رجب سال 254 هجرى به شهادت رساند .

امام دهم در حالى كه هشت سال و پنج ماه از عمر شریفشان مى‏گذشت، به مقام امامت نایل شدند و پس از سى‏ و سه سال به شهادت رسیدند و در سامرا دفن شدند .

« صلوات الله و سلامه علیه و على آبائه و أبنائه الطاهرین .»

منبع:

کتاب گوشه‌ای از زندگانی امام هادی علیه السلام، زیر نظر سید محمدرضا آقامیری