آنچه خوبان همه دارند، تو یکجا داری

هفتمین امام شیعه امامیّه، حضرت موسی بن جعفر - علیهما السّلام - است كه مسلمانان، به ویژه شیعیان، او را به دلیل حلم و بردباری اش در برابر معاندان و فرو نشاندن غیظ و خشم خویش در مقابل دشمنان لقب «كاظم» داده اند.

پیشوای دادگستر، زاده زهرای اطهر، امام موسی ابن جعفر (علیهما السلام)، سمبل شهامت بود، و اسوه عدالت، و الگوی بردباری و مقاومت. عمر شریف خود را به نشر دانش، و مبارزه با ستم، و خدمت به خلق، سپری فرمود؛ و در پرتو استقامت و پایداری در برابر نظام استبدادی بنی عباس، کاخ ظلم و بی عدالتی حاکمان جائر را به لرزه انداخت.

نام آن حضرت: موسی

کنیه ایشان: ابو الحسن

لقب های ایشان: کاظم، صالح، صابر، امین، و باب الحوائج.

نام پدر ایشان: امام جعفر صادق (علیه السلام)

نام مادر ایشان: حمیده

تاریخ تولّد: روز هفتم ماه صفر، سال 128 هجری.

تاریخ شهادت: روز 25 ماه رجب، سال 183 هجری.

مدّت امامت ایشان: 35 سال.

خلفای معاصر امام

از سال 148 كه امام صادق - علیه‏السلام - به شهادت رسید، دوران امامت حضرت كاظم- علیه‏السلام - آغاز گردید. آن حضرت در این دوران با خلفای یاد شده در زیر معاصر بود:

- منصور دوانیقی (136 – 158)

- محمد معروف به مهدی (158 – 169)

- هادی (169 – 170)

- هارون (170 – 193)

آن چه از سجایای امام (علیه السلام) بیش از همه نمود داشت، کرم و سخاوت او بود که ضرب المثل شده است. از جمله خصایص دیگر آن حضرت، زهد و عبادت ایشان است. امام کاظم (علیه السلام) سال های متمادی در زندان به سر برد و در تمام این مدت به عبادت خدا مشغول بود، به طوری که بسیاری از زندان بانان او تحت تأثیر جاذبه ی معنوی وی قرار می گرفتند

مجموعه ای از خوبیها

امام موسی کاظم (علیه السلام) در میان شخصیت های علوی موجود در آن زمان از نظر علم و تقوا و زهد و عبادت، سرآمد روزگار خویش به شمار می آمد. شیخ مفید در این باره می گوید:

ابوالحسن موسی (علیه السلام) پرستنده ترین، سخی ترین و باشخصیت ترین اهل زمان خود بود. (شیخ مفید، الارشاد، ص 277)

ابن ابی الحدید درباره ی آن حضرت چنین می نویسد:

فقاهت، دیانت، عبادت، بردباری و شکیبایی، همه در آن حضرت جمع بود. (شرح نهج البلاغه، ج 15، ص 273)

یعقوبی، مورخ شهیر، در این باره می نویسد:

موسی بن جعفر (علیهما السلام) عابدترین مردم زمان خود بود. آن حضرت از صالحان، عابدان، سخاوت مندان و بردباران بود و شخصیتی بس بزرگ داشت. ( تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 414)

كرامتی از مسیح آل رسول

امام كاظم (علیه السلام) از منی (نزدیك مكه) عبور می كرد، دید بانویی گریه می كند و چند كودك در اطراف او نیز گریه می كنند. امام (علیه السلام) نزدیك آن بانو رفت و علت گریه را پرسید، او گفت: من چند كودك یتیم دارم، یك گاو داشتیم زندگی آنها را باشیر آن گاو تأمین می كردم اكنون آن گاو مرده است. امام كاظم (علیه السلام) فرمود: آیا می خواهی آن گاو را زنده كنم. آن بانو گفت: آری ای بنده خدا! امام كاظم (علیه السلام) به كنار رفت دو ركعت نماز خواند، سپس دست دعا بلند كرد، و پس از دعا، برخاست و كنار جسد گاو آمد، فریاد كشید با چوبی به آن زد (یا با پای خود به آن زد) بی درنگ گاو برخاست وقتی كه آن بانو گاو را زنده دید، صیحه زد، و فریاد كشید و سوگند به خدای كعبه این آقا عیسی بن مریم است. مردم اجتماع كردند وقتی كه شلوغ شد آن حضرت بی آنكه آنها متوجه شوند از میان آنها رفت.