تو قامت بلند تمنایی ای درخت

همواره خفته است

در آغوشت آسمان

بالایی ای درخت !

دستت پر از ستاره و

جانت پر از بهار

زیبایی ای درخت !

وقتی كه بادها

در برگ های درهم تو لانه می كنند

وقتی كه بادها

گیسوی سبزفام تو را شانه می كنند

غوغایی ای درخت !

وقتی كه چنگ وحشی باران گشوده است

در بزم سرد او

خنیاگرغمین خوش آوایی ای درخت !

در زیر پای تو ، اینجا شب است و شب زدگانی

كه چشمشان ، صبحی ندیده است .

تو ، روز را كجا ؟!

خورشید را كجا ؟!

دردشت دیده غرق تماشایی ای درخت !

چون با هزار رشته تو با جان خاكیان ،

پیوند می كنی

پروا مكن ز رعد !

پروا مكن ز برق ،

كه بر جایی ای درخت !

سر بر كش ای رمیده كه

همچون امید ما

با مایی و

یگانه و

تنهایی ای درخت !

"سیاوش كسرایی"