سپند وار زكف داده ام عنان بی تو

ز تلخ كامی دوران نشد دلم فارغ

زجام عشق لبی تر نكرد جان بی تو

چون آسمان مه آلوده ام زتنگ دلی

پر است سینه ام ز اندوه گران بی تو

نسیم صبح نمی آورد ترانه ی شوق

سر بهار ندارند بلبلان بی تو

لب از حكایت شبهای تار می بندم

اگرامان دهدم چشم خونفشان بی تو

چون شمع كشته ندارم شراره ای به زبان

نمی زند سخنم آتشی به جان بی تو

ز بی دلی و خموشی چون نقش تصویرم

نمی گشایدم از بی خودی زبان بی تو

عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم

چو یادم آید از آن شكرین دهان بی تو

گزارش غم دل را مگر كنم چو امین

جدا از خلق به محراب جمكران بی تو

بخش مهدویت تبیان