موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

ما انتظار دستهایى را مى کشیم که نوازشگرى را نسیم از او آموخت; ماه و خورشید به اشارت وى بالا و پایین مى روند و روز و شب، تفسیر پشت و روى آن اند.

میگویم از تو می خواهم که خانه ای را که در بن بست سکوت ساخته ام ویران سازی میگویم از تو می خواهم که عشق به خودت را همچون داغی آتش در سینه ام نگاه داری میگویم از تو می خواهم که اشک هایم را در جویبار انتظارت بریزم

پنجره قلب منتظران رو به آسمان بی کرانت گشوده است تا به یک اشارت تو، غبار غم و اندوه غیبت از دل ها بر خیزد و چشم ها به تماشای باران ظهور بنشیند.

نوشته اند دلم را برای خون جگری بدون گریه زمانه نمی شود سپری نیازمندِ تکامل ، به گریه محتاج است درخت آب ندیده نمی دهد ثمری

نَمی از چشم های توست چشمه ، رود ، دریا هم کمی از ردِّ پای توست جنگل ، کوه ، صحرا هم تو از تورات و انجیل و زبور از نور لبریزی تو قرآنی ، زمین محو شکوهت، آسمان ها هم

مزرعه ی عاشقان به بار می آید گریه ی ما یک زمان به کار می آید این دل پاییزیَم علامت خوبی است بعد خزان نوبت بهار می آید

رو به گندم‌زارها می‌آیی ای مولای گندمگون ! آیه‌ی صلحند چشمان شما ـ «والتین والزیتون» ـ ابروانت خط نستعلیق خطاطی زبردستند آخرین بیت از غزل‌هایی خیال انگیز و یکدستند

دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تو سپند وار زكف داده ام عنان بی تو ز تلخ كامی دوران نشد دلم فارغ زجام عشق لبی تر نكرد جان بی تو

دنیا بد است ، بی‌تو مکان بدی شده‌ست ای صاحب زمانه! زمان بدی شده‌ست حتی پیامی از تو به اینجا نمی‌رسد بعد از تو باد ، نامه‌رسان بدی شده‌ست

زلفت اگر نبود، نسیم سحر نبود گمراه می شدیم نگاهت اگر نبود مهر شما به داد تمنای ما رسید ورنه پل صراط، چنین بی خطر نبود

در سکوت شب هر کوچه این شهر خراب گم شود ناله شبگرد ، خدا مى داند مردم شهر همه منتظر یک نفرند چه زمانى رسد این مرد؟ ، خدا مى داند

دل شود امشب شکوفا در زمین می زند لبخند شادی بر زمین آسمان ِ دل تبسم می کند روی ماهت را تجسم می کند

آسمان! امشب جمال حق تعالی را ببین نیمه ی ماه محمد، ماه زهـرا را ببیـن بـرفراز دست مولانـا امام عسگری ماه نـرگس، آفتاب عالم آرا را ببیـن

گفتم که خدا مرا مرادی بفرست توفان زده‏ ام مرا نجاتی بفرست فرمود که با زمزمه یا مهدی نذر گل نرگس صلواتی بفرست

سر خوش آن عیدی که آن بانی نور از کنار کعبه بنماید ظهور قلب ها را مهر هم عهدی زند از حرم بانگ اناالمهدی زند

اولين شرط انتظار معرفت است؛ تا انسان ميهمان خود را نشناسد و از خصوصيات خوب او مطلع نباشد، منتظر او نخواهد شد.

دعا و صدقه و صلوات براي سلامتي حضرت مهدي(علیه السلام) بي تاثير نيست و محفوظ ماندن ايشان توسط خداوند كه در آيات آمده عموما به معناي حفظ جان ايشان است.

کلمة «اصحاب» و «صحابه»، جمع صاحب از مادة «صحب» به معناي همراه، گروه، معاشر و ياور است (ابن منظور، بي‌تا: ص519؛ زبيدي، 1385: ج3، ص186). در آيات و روايات نيز اين کلمه به معناي همراه، اهل، دسته وگروه، به کار رفته است.

برخیز مهدیاکه به عهدت وفاکنی ما را نوید سبز عدالت عطا کنی تو لاله شکفته به دامان نرگسی جان جهان ز عطر

چند سطری از سر شرم تو همان آرزوی دیرینی مثل باغ خیال و... رنگینی مثل خواب کنار صحن حرم... بعدِ یک روز تلخ، شیرینی