باز در خاطره‌ها ياد تو، اي رهروِ عشق

شعله سرکش آزادگي افروخته است

يک جهان بر تو و بر همت و مردانگي‌ات

از سر شوق و طلب، ديده جان دوخته است

نقش پيکار تو در صفحه تاريخ جهان

مي‌درخشد، چو فروغ سحر از ساحل شب

پرتوش بر همه کس تابد و مي‌آموزد

پايداري و وفاداري در راه طلب

چهر رنگين شفق، مي‌دهد از خون تو ياد

که ز جان بر سر پيمان ازل ريخته شد

راست، چون منظره تابلوِ آزادي

که فروزنده به تالار شب آويخته شد

رسم آزادي و پيکار حقيقت‌جويي

همه‌جا صفحه تابنده آيين تو بود

آنچه بر ملت اسلام، حياتي بخشيد

جنبش عاطفه و نهضت خونين تو بود

تا ز خون تو جهاني شود از بند آزاد

بر سرِ ايده انسانيِ خود جان دادي

در ره کعبه حق‌جويي و مردي و شرف

آفرين بر تو که هفتاد و دو قربان دادي

آنکه از مکتب آزادگي‌ات درس آموخت

پيش آمال ستمگر ز چه تسليم شود؟

زور و سرمايه دشمن نفريبد او را

که اسير ستم مردم دژخيم شود

رهرو کعبه عشقي و در آفاق وجود

با پر شوق، سوي دوست برآري پرواز

يکه‌تاز ملکوتي، که به صحراي ازل

روي از خواسته عشق نتابيدي باز

جان به قربان تو اي رهبر آزادي و عشق

که روانت سر تسليم نياورد فرود

زان فداکاري مردانه و جانبازي پاک

جاودان بر تو و بر عشق و وفاي تو درود

يک شهر دعا خواند و بلا کم نشد امسال

خون شد جگر خلق و محرم نشد امسال

اي ماه چه دير آمدي از راه و عجيب است

دل واپس تو  عالم و آدم نشد امسال

پيش از تو محرم شد و پيش از تو عزا شد

مويي ز عزاداري تو کم نشد امسال

صد خيمه ي خاموش به تاراج جنون رفت

يک خاطر آسوده فراهم نشد امسال

در گريه نهفتيم عزاي شب خود را

تاوان تو زخمي ست که مرهم نشد امسال

ساربانا ز اشتران بگشاي بار

لحظه‏اي ما را به حال خود گذار

اينکه بيني سرزمين کربلاست

خاک او آغشته با خون خداست

در حريم قدسي صحراي دوست

بشنو اين گلبانگ، اين آواي اوست

ني نوا، در نينواي راستين

مويه‏ها دارد ز ناي خود چنين

ناله آتش بال در پرواز بين

همتراز آه گردون تا زمين

اشک مي‏ريزد ز چشم کائنات

در عزاي تشنه کامان فرات

آن بلاجويان که تا بزم حضور

راه پيمودند با سامان نور

رايت توحيد اينان پايدار

ماند و مي‏ماند به دور روزگار

گر فرات اينجا چو دريا خون گريست

ني عجب، خورشيد بر هامون گريست