دامنى از اشك

                                  مى‎رسم خسته، مى‎رسم غمگین                                  

گـرد غـربت نشسته بر دوشـم

آشـنـایـى نـدیـده چـشمانـم 

آشـنـایـى نـخوانده در گوشم

مـى‎رسـم چون كویرى از آتش 

چون شب تیره‎اى كه نزدیك است

تـشـنـه آفـتـاب و بـارانـم 

چـشم كم آب و سینه تاریك است

مـى‎رسـم تـا كنار مرقد تو 

دامنى اشك و آه آوردم

مثل آهوى خـسته از صیاد 

بـه ضـریـحت پـنـاه آوردم

مثل پروانه در طواف حرم 

هـسـتی‎ام را به باد خواهم داد

تـا نـگـاهم كنى، تو را سوگند 

بـه عـزیـزت خـواهــم داد

                                                                                             "مصطفى محدثى خراسانى"

                                                                                              گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی