اسب حیوان نجیبی است...!

نام اسب همواره با واژه‌هایی مانند چابکی همراه بوده‌است. پیشینیان برای اسب‌های خود احترام بسیاری قائل بودند به گونه‌ای که صاحب اسب، نیاکان اسب نژادین خود را تا 12 نسل پشت می‌دانست و به هنگام مرگ اسبش به شدت غمگین می‌شد همچنین اسب را جانوری نجیب نیز می‌شناسند.ولی در هنگام خشم اسب نزدیکی به او بسیار خطرناک است.

در ایران باستان بویژه دوره هخامنشی اسب نقش بسیار زیادی داشت به اسبهای تربیت یافته پارس می‌گفتند عرب‌ها این کلمه را به فارس ترجمه کرده‌اند و آن را به معنی تیزرو و سوار کار ماهر به کار می‌برند. اسب حیوانی است که با سرما و شرایط سخت کوهستانی سازگار است بر خلاف شتر که با شرایط گرم و شن زار و سرزمین عربی سازگار بوده‌است.

اسامی و انواع اسب

 اسب های پیامبر به این نام ذکر شده اند:الشهباء، یعفور، عفیر، لحیف ، ظرب ، ازاز، المرتجز،الملاوح ، السکب و الضرس .

باره یا بارگی که به اسب باربر گفته می شود.

بالاد و بالاده،به اسب تندرو یا اسب یدکی گفته می شود.

بوز،به اسب نیله(کبودرنگ) گفته می شود.

توسن،اسب سرکش را می گویند.

جُرده،به اسب اخته می گویند.

چرمه،به اسب سپید یا اسبی که دست و پایش سپید باشد گفته می شود.

خنگ،اسب سپید را می گویند.

سمند،اسب زرد را می گویند.

نَوَند،اسب تندرو را می گویند.

یَکران،اسب نژاده و نجیب را گویند.

در اینجا تصاویری از انواع اسب ها را می بینیم

<