هاله‏ نور حضرت خديجه عليهاالسلام

‏

مُحمّد  را نكو همسر خديجه                                                                                    عزيز قلب پيغمبر خديجه‏

يقين باشد، پس از زهرا و زينب                                                                               بود از هر زنى برتر، خديجه‏

پناه امتى بود و، نبى را                                                                                           به روز بى كسى، ياور، خديجه‏

گهى غمخوار، او هنگام سختى                                                                              صفابخش دل شوهر، خديجه‏

گهى با خنده‏ نوش آفرينش‏                                                                                     سرور قلب آن سرور، خديجه‏

ميان دلبران، همتاى او كيست؟                                                                             دل «لولاك» را دلبر، خديجه‏

زنى چون حوريان، مجذوب شوهر                                                                           همه آسايش همسر، خديجه‏

وجود «رحمة للعالمين» را                                                                                      پرستار و نوازشگر، خديجه‏

گرفته با ادب، چون هاله‏ى نور                                                                                چراغ وحى را در بر، خديجه‏

به طوفان بلا، چون كوه، محكم                                                                               به كشتى امان، لنگر خديجه‏

مبارز محرمى، همراز و نستوه                                                                              شكوه غم، ز پا تا سر، خديجه‏

توانبخش صفوف مؤمنان بود                                                                                  به تنهايى چو يك لشكر، خديجه‏

چو مى‏شد سنگباران خانه‏ او                                                                                به پيش مصطفى  سنگر، خديجه‏

به شام تار خورشيد نبوّت‏                                                                                     بود مهتاب روشنگر، خديجه‏

وفا و عشق و عفّت، زينت اوست‏                                                                         ندارد غير ازين زيور، خديجه‏

چه خوش «الله اكبر» گفت و بگذشت                                                                    ز جان و مال و سيم و زر، خديجه‏

همين وارستگى، شايسته‏ اوست‏                                                                       چو زهرا را بود مادر، خديجه‏

كشد بار عطاى آسمانى                                                                                     چو باشد مادر كوثر، خديجه‏

چه كوثر، آن كه يكتا همچو طاهاست                                                                    صدف شد بر چنين گوهر، خديجه‏

ز نامش مادران بر خود ببالند                                                                                 كه دارد يك چنين دختر، خديجه‏

چه خوش باشد غلام خود بخواند                                                                         «حسان» را در صف محشر، خديجه‏

                                                                                                                                   "حسان" حبيب چايچيان