ابرقهرمانان!

ما همیشه عادت داریم در فیلم و سریال به دنبال ابرقهرمان‌ها بگردیم... کسانی که با قدرت‌های مافوق بشری دست به کار‌های خار‌ق‌العاده‌ای می‌زنند که دهان بشر باز می‌ماند. اما رویداد پارالمپیک مملو از ابرقهرمانان واقعی است. کسانی که محدودیت جسمی خود را هر روز شکست می‌دهند و از نگاه‌های بی‌مهر جامعه هراسی ندارند... داستان برخی از این ابرقهرمانان را مرور می‌کنیم.

ساره جوانمردی؛ ابرقهرمان تپانچه بادی

مزایده مدال طلا برای زلزله‌زدگان

ساره چهار خواهر دارد اما فقط او با مشکل مادرزادی کوتاهی پا دست و پنجه نرم می‌کند. آغاز فعالیت‌های ورزشی او به سال 1381 و کلاس‌های شطرنج بر می‌گردد. پس از مدتی به تنیس و والیبال نشسته علاقه‌مند شد. ساره پس از صحبت با مددکار بهزیستی از وجود ورزش‌های مخصوص جانبازان و معلولان مطلع شد و به دنیای ورزش حرفه‌‌ای قدم گذاشت. او امروز پرافتخار‌ترین ورزشکار پارالمپیک ایران است، کسی که علاقه زیادی به کارهای خیر دارد. تا جایی که در سال 1396 مدال طلای خود را برای کمک به زلزله‌زدگان کرمانشاه و سرپل‌ذهاب به مزایده گذاشت.

علیرضا غریب‌شاهی؛ ابرقهرمان وزنه‌برداری
از رنگ مدالم راضی نبودم

علیرضا از اول معلولیت نداشت. خودش می‌گوید بعد از وقوع یک سانحه پاهایش مشکل پیدا کرد و بعد به عرصه ورزش حرفه‌ای وارد شد. او که در مسابقات جاکارتا مدال نقره گرفت می‌گوید: «به دلیل اینکه از رنگ مدالم راضی نبودم، میزان تمریناتم را بیشتر و سخت‌تر کردم و به طور میانگین ۵ روز در هفته تمرین می‌کنم تا بتوانم در رقابت‌های قهرمانی جهان و پارالمپیک، مدال خوش‌رنگ‌تری کسب و رکورد جهان را به نام ایران ثبت کنم.»

علیرضا آن‌قدر به توانایی‌هایش باور داشت تا در مسابقات اخیر علاوه بر تغییر رنگ مدالش به طلا، رکورد جهانی را هم جا‌‌به‌جا کرد.

شیتال دوی؛ ابرقهرمان تیراندازی با کمان
اگر من می‌تونم تو هم می‌تونی!

دوی 17 سال دارد. از بدو تولد به خاطر اختلال مادرزادی نادری به نام «فکوملیا» دست نداشت. با این وجود بازی مورد علاقه کودکی او بالارفتن از درخت‌ها بود و به همین دلیل بالا‌تنه‌اش قوی شد. او می‌گوید: همیشه فکر می‌کردم نباید سمت تیراندازی با کمان بروم چون برای اینکار به دست احتیاج دارم! اما بالاخره راه و روش آن را پیدا کردم. خیلی‌ها مسخره‌ام می‌کردند و می‌گفتند این قرار است نماینده هند باشد و پیراهن کشور را بپوشد؟! اما او با افتخار در مسابقات شرکت کرد و برای کشورش مدال آورد.

جسیکا لانگ؛ ابرقهرمان شنا
خودتو باور کن، جز تو کسی اینکارو نمیکنه

بدون شک جسیکا لانگ یکی از پرآوازه‌ترین ورزشکاران حال حاضر جهان است. سهم او از مدال‌های ادوار پارالمپیک تا کنون به عدد 30 رسیده که 17 مدال طلایی در بین آن‌ها خود نمایی می‌کند. خانواده آمریکایی لانگ او را از یک پرورشگاه در سیبری به فرزند‌خواندگی قبول کردند. در 18 ماهگی به دلیل همیمیلیای فیبولار مجبور شدند هر دو پای او را از زیر زانو قطع کنند. جسیکا علاوه بر ورزش حرفه‌ای به شغل وکالت در زمینه فرزندخواندگی و نویسندگی، سخنرانی انگزیشی و... اشتغال دارد.

تریسی اتو؛ ابرقهرمان تیراندازی با کمان
هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم از خاکستر برخیزم

اتو از ناحیه پشت و گردن ضربه خورده و آسیب‌دیدگی نخاعی شدیدی دارد. بدن او دیگر قادر به تنظیم حرارت نبوده و در گرما و سرما با چالش‌های فراوانی روبرو می‌شود. او همیشه اینطور نبود! 5 سال قبل در ایالت فلوریدا آمریکا مورد حمله‌ای خشونت آمیز قرار گرفت و بر اثر برخورد تفنگ ساچمه‌ای کم بینا شد و با ضربات چاقو و مشت به ناحیه گردنش، به این وضعیت دچار شد. عجیب اینکه خانواده او بعد از این اتفاق در یک آسایشگاه رهایش کردند! اما او ناامید نشد و در کمتر از 5 سال توانست خودش را پیدا کند و  در حرفه‌‌ای‌ترین رویداد ورزشی جهان به رقابت بپردازد.

پائولو کامانی؛ ابرقهرمان جودو
از پرورشگاه تا مسابقات پاریس

دونگ‌دونگ «پائولو» کامانی زمانی که تنها دو سال سن داشت و هر دو چشم او به تومور شبکیه یا رتینوبلاستوما مبتلا بود به پرورشگاهی در چین سپرده شد. با این که این تومور خطر مرگ بالایی دارد اما  راهبه‌های پرورشگاه «سپیده‌ دم» او را با آغوشی باز پذیرفتند و نام دونگ‌دونگ را برای او انتخاب کردند. به لطف محبت آن راهبه‌ها و یک روزنامه‌نگار ایتالیایی، دونگ‌دونگ خانواده‌ای در ایتالیا پیدا کرد. او بر تمام محدودیت‌هایی که داشت غلبه کرد و پس از یادگیری پیانو و تحصیل در رشته مهندسی الکترونیک استعداد ورزشی خود را در رشته جودو کشف و راهی مسابقات پاریس شد.

جاستین فونگ ساوان؛ ابرقهرمان پرتاب نیزه
از تیر خوردن تو پارکینگ مک‌دونالد تا پرتاب نیزه در پاریس

زندگی جاستین تا 18 سالگی از نظر جسمی طبیعی بود. اما روزی که برای خوردن یک همبرگر به یکی از شعبه‌های مک‌دونالد در ایالت آیووا آمریکا رفته بود قربانی تیراندازی و از کمر به پایین فلج شد. شاید پذیرش این شرایط برای کسی که تا 18 سالگی سلامتی جسمانی کامل داشته و به خاطر یک حادثه‌ای که حتی در آن دخالتی نداشته، خیلی سخت‌تر از کسانی باشد که مادرزادی از نقص عضو رنج می‌برند. اما این حادثه او را متوقف نکرد و علاوه بر دریافت دو مدرک کارشناسی ارشد، امروز یکی از ورزشکاران تیم‌ملی پرتاب نیزه در آمریکا به حساب می‌آید.

---