پیشواز های شنیدنی مرحوم حاج محمدرضا انصاريان

پدرش مرحوم حاج شيخ محمد مهدي، فرزند ميرزا رحيم، فرزند شيخ عبدالوهاب انصاريان است. طايفه ‏اي بزرگ در خوانسار مي‏ زيستند كه به شيخ ‏ها معروف بودند و هنوز اين كلمه و اين طايفه معروف و مشهورند به ويژه در آن مناطق و بين اهالي آن سامان.
حاج آقا رضا سال 1339 همراه خانواده خود به شهرستان مذهبي قم هجرت نموده و در آنجا نشر و نمو مي‏ نمايد و در حقيقت آغاز شكل گيري شخصيت والايش از قم شروع مي ‏شود.
ساده زيستي، صفا و صميميت، صدق گفتار و كردار، خدمت گزاري به بستگان و دوستان و همكارانش از خصوصيات بارز او به حساب مي‏ آمد. نغمه سرائي، مداحي، ذاكري، نوكري اهل بيت، خادم الحسين و خادم الرضا بودن از ويژگي‏ هاي ديگر او است.
حاج آقا رضا نه تنها در مداحي اهل بيت سلام الله علهيم اجمعين سرآمد بود بلكه در خدمات اجتماعي و رفاهي مردم كوشا بود، در رفع گرفتاري‏ ها و معضلات معيشتي مردم خصوصاً براي ايتام و بي‏ بضاعت‏ ها سعي بليغ داشت. خود به سختي و ناراحتي مي‏ زيست تا ديگران در آسايش و آرامش باشند. آنقدر از اين قبيل كارها فراوان است كه از نقل آن مي‏گذريم.
حاج آقا رضا، نوري بود كه ظاهراً هم چون شمعي كه مي‏ سوزد؛ روشنايي مي ‏بخشد و تمام مي‏ شود؛ عمرش به پايان رسيد اما باطناً جايگاهي پيدا كرد كه نه از نظرها مي ‏رود و نه از دل‏ ها و اين حاج آقا رضا نيست بلكه بهانه و وسيله ‏ايست كه ارتباط ما را با اهل بيت سلام الله عليه برقرار مي‏ كند و اين كارِ نوكريست با اخلاص كه هم حسيني بود و هم رضايي.

با خواندن صلوات خاصه ‏اش كه نمادين شد همه را به حرم مطهر آقا علي بن موسي الرضا سلام الله عليه، فرا مي‏ خواند:
اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضا الْمُرْتَضَى الاِمامِ التَّقِیِّ النَّقِیِّ وَحُجَّتِکَ عَلى مَنْ فَوْقَ الاَرْضِ وَمَنْ تَحْتَ الثَّرى، الصِّدّیقِ الشَّهیدِ، صَلاةً کَثیرَةً تامَّةً زاکِیَةً مُتَواصِلَةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَةً، کَاَفْضَلِ ما صَلَّیْتَ عَلى اَحَد مِنْ اَوْلِیائِکَ.