از غدیر خم تا کربلای خون

 
در سال وداع رسول اکرم صلی الله علیه وآله وسلم با امت که سال غروب حیات این جهانی آن حضرت بود، اراده حضرت حق به اکمال دین و اتمام نعمت بر بندگانش تعلق گرفت و وحی الهی فرمان به ابلاغ آیت ولایت و اعلام جانشین بلافصل رسول داد; و این کار هم وزن و هم طراز با تلاش طول دوران رسالت به شمار آورد.
فرصت طلبان و غوغائیان و تشنگان قدرت، خود نخستین کسانی بودند که ولایت و رهبری علی بن ابیطالب علیه السلام را تهنیت و مبارکباد گفتند. و اینها همه در غدیر خم در پیش مسلمانان اتفاق افتاد.
... و اما کربلا خود حکایت دیگری داشت.
پیشتر، بدعت گذاران در شورای سقیفه - همانان که در غدیر، ولایت علی علیه السلام را زهازه و آفرین گفته بودند - خلافت را از مسیر خود منحرف کرده و در ادامه راه، آن را به سلطنت مبدل ساخته بودند.
غاصبان منبر پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم و زخم خوردگان از شمشیر وصی بر حق آن حضرت، که سینه هاشان مالامال از کینه های خیبر و بدر و حنین بود اکنون سخت در میانه میدان مشغول یکه تازی بودند.
معاویه آن مظهر مکر و سیاست شیطانی، قالب تهی کرده و سلطنت را به میراث خوار خود وا نهاده بود. اینک یزید، زمانه را بر وفق مرام و دنیا را سربه سر به کام خود می دید. او سیاست بازی پدر را در پس پشت افکنده و رسوا و بی پروا «لعبت هاشم بالملک فلاخبر جاء و لا وحی نزل » گویان به حریم دین و آیین تاخته و به جان خلایق افتاده بود که یا باید همگان با وی بیعت کنند یا که با تیغ آخته او و یارانش روبرویند و حسین علیه السلام این مظهر شرافت و آزادگی، که ستم و ستم پذیری در قاموس اندیشه او راه نداشت، کمر به احیای اسلام بسته، حج خود نیمه تمام رها کرد و پای در وادی کرب و بلا نهاد. و سرانجام با بذل خون مطهر خود و یاران پاکبازش در آن نیم روز که به کرانمندی همه تاریخ بود، درس آزادی و آزادگی، شرافت و انسانیت به جهان و جهانیان داد. بدین سان حسین علیه السلام چراغ هدایتی شد که تا قیام قیامت بر فراز بام هستی می درخشد و کشتی نجاتی گشت که گم گشته گان و غوطه وران در ورطه دنیا را به ساحل نجات رهنمون خواهد ساخت.

---

منبع : حوزه نت