وقتی آنوریسم مغزی پاره می‌شود

آنوریسم مغزی ناشی از نوعی ضعف در دیواره‌ی یکی از رگ‌های خونی مغز است. جریان خونی که در مغز وجود دارد، به دیواره ضعیف رگ فشار وارد کرده و ایجاد نوعی برآمدگی می‌کند. این برآمدگی را آنوریسم مغزی می‌گویند.

در این حالت ممکن است دیواره‌ی رگ پاره گردد و موجب نشت خون به درون بافت‌های مغز و اطراف آن شود. زمانی که پارگی رخ می‌دهد بسیاری از مردم متوجه آن نمی شوند.

اما در بسیاری از موارد ، پارگی آنوریسم رخ نمی دهد. حتی اگر در طی یک ام آر آی یا اسکن مغزی آنوریسم دیده شود، درمانی انجام نمی گیرد ، مگر اینکه میزان مشکل از یک حد خاص بیشتر بوده و یا فرد دارای سابقه‌ی خانوادگی پارگی آنوریسم باشد.

در طی پارگی رگ خونی مغز چه اتفاقی می‌افتد؟

در طی پارگی رگ مغزی فواره‌ی خون تشکیل نمی‌شود، بلکه برای چند ثانیه خون به سمت بیرون نشت کرده و سپس پلاک تشکیل شده و خون منعقد می‌شود.

برخی بیماران ممکن است از یک نشت کوچک روزها یا هفته‌ها رنج ببرند که در نهایت منجر به پارگی بزرگ‌تر می‌شود. اما حجم بسیار کم خون نشتی هم می‌تواند موجب تحریک مغز گردد.

نشتت خون به بیرون از رگ موجب افزایش فشار داخل جمجمه می‌شود. همچنین موجب نرسیدن خون به بافت‌هایی که به آن احتیاج دارند خواهد شد.

هم فشار و هم کمبود خون ناشی از پارگی آنوریسم می‌تواند به بیهوشی و حتی مرگ منجر گردد. 30 تا 50 درصد افراد به محض پارگی آنوریسم دچار مرگ خواهند شد.

نشانه‌های پارگی آنوریسم

شایع‌ترین علامت این مشکل، تجربه شدیدترین سردرد است. این سردرد می‌تواند با سفتی گردن، احساس سوزن سوزن شدن صورت و حساسیت به نور همراه باشد. برخی بیماران صدای شلیک گلوله و یا بوم را در هنگام پارگی در مغز خود می‌شنوند.

تشنج، احساس ضعف در اندام، تاری دید یا دو بینی و خستگی بیش از حد، همگی از علائم شایع هستند. اما سردرد ناگهانی و مشقت بار از مشخصه‌ی بارز این مشکل است و در هر صورت وجود خواهد داشت.

در حالی که ممکن است این نوع سردرد در هر جای سر احساس شود، اما بیشتر بیماران آن را در پشت چشم‌ها احساس می‌کنند.

چه باید کرد؟

اگر کسی دچار علائم مذکور شد، باید بلافاصله خود را به اورژانس برساند و یا با 115 تماس بگیرد.

برای کاهش فشار داخل جمجمه ناشی از آنوریسم پاره شده ، پزشکان چندین روش مختلف را به کار می‌گیرند.

مغز یک عضو بسیاری حساس است. بنابراین حتی اگر پارگی آنوریسم درمان شود، یک سوم افراد می‌میرند، یک سوم به نوعی اختلال پایدار دچار می‌شوند و یک سوم باقیمانده به سطح عملکرد طبیعی خود باز می‌گردند.