بهار در بهار

عطر آسمانی فرشتگان در فضا منتشر است. آسمان، ستاره باران عشق است.

شب، لبریز از جرعه‌های ناب مناجات، سرود بی‌قراری را در دست افشانی عرش و فرش می‌سراید.

زمین، سوره آفرینش معرفت و ایمان را در روح زمان تلاوت می‌کند و تبسم شادمانه ماه، زمین و آسمان را آیه آیه نور کرده است.

نبض ثانیه‌ها بی‌قراری می‌کند و ساعت مضطرب زمان نفسش به شماره افتاده است.

صدای هلهله فرشتگان و زمزمه عرشیان و ترانه زلال اذان، شهر را پر کرده است و شراره اشتیاق در کوچه های مهتابی مدینه زبانه می کشد.

مدینه، بهار در بهار است و لبریز شوق انتظار و غرق تمنای دیدار.

همه در انتظار تولد خورشید و طلوع با شکوه صبح و خنده طلایی آفتابند و بی تابانه، لحظه تولد بانوی صبر و عشق را به شوق نشسته‌اند.

فاطمه علیهاالسلام در حالی که در آغوش سحرگاه، بر سجاده عشق، ترانه نیایش و حمد می‌سراید، عطر حضور خدا را در قنوت نمازش، نفس می‌کشد و لحظه‌های چشم انتظاری را با طراوت مناجات و اشک، سپری می‌کند.

لحظه موعود، فرا می‌رسد و غنچه قداست علی و زهرا علیهاالسلام به شکوفه می‌نشیند.

دردی خوش که وجود نازنین بانوی آب و آفتاب را در برگرفته است، با شهد شیرین گریه‌ی هدیه‌ای الهی تسکین می‌یابد و فصل سبز زندگی اسوه صبر و نجابت در گهواره سبز زمین، با بهار خنده‌اش آغاز می‌شود. شوقی در رگهای خاک می‌دود و خنده‌ای بر لبهای تاریخ شکوفا می‌شود.

نوری پیچیده در حریر سبز نجابت و عصمت، دست به دست آسمانیان، می‌چرخد و وقتی پلک می‌گشاید، بزم شادمانه ملائک به اوج می‌رسد.

خانه زهرا و علی علیهما السلام ، فانوس باران اشک شادی می‌شود.

پیامبر خدا شادمان است.

پیام آور عشق محمدی، در گوش طفل، اذان و در قلبش ترانه محبت زمزمه می‌کند. پیکی آسمانی، نام او را از عرش می‌آورد و او «زینب» می‌شود؛ نخستین سراینده غزل صبر و بردباری،

زینت و مونس تنهایی پدر و سنگ صبور غربت زهرا، همنوا با مظلومیت حسن و خطبه خوان رشادت حسین و شهامت عباس؛

همدم لحظه‌های بی‌کسی و مرهم زخمهای دلواپسی کبوتران پر و بال شکسته کربلا. زینب است و بانوی همیشه نجیب تاریخ.

مقدمش گل باران!