آیا شما هم جزو آن دسته از كسانی هستید كه كارهایتان را به فردا موكول می كنید؟

 

 

 

 

دراین مختصر به برخی عوامل مؤثر در این موضوع  و راه حل هایی برای مقابله با آن می پردازیم . عوامل مؤثر در اهمال كاری عبارت اند از:

 

1- تقدم انگیزه برعمل . گاهی افراد توجیه می كنند كه : حال و حوصله ندارم . صبر می كنم تا انگیزه پیدا كنم! درحالی كه ممكن است این حوصله بیشتر، هیچگاه از راه نرسد. اشخاص موفق می دانند كه كار، مقدم بر انگیزه است. مهم نیست كه دوست دارید یا ندارید دست به كار شوید. وقتی شروع كردید برداشتن قدم های بعدی ساده تر می شود.

 

2- الگوی تسلط . مسامحه كارها ، اغلب از رفتاراشخاص كارآمد، برداشتی غیر واقع بینانه دارند. آنها فكر می كنند افراد موفق همیشه احساس اطمینان و اعتماد به نفس دارند و به راحتی به هدف خود می رسند. این تصور كاملاً غیر واقع بینانه است .

 

رسیدن به اهداف غالباً با فشارهای روانی همراه است و در راه رسیدن به هدف موانع و ناكامی هایی در انتظار است . افراد موفق هنگام بر خورد با موانع ، خیلی ساده آنها را می پذیرند، در برابر مشكلات می ایستند و با عزمی جزم به رویارویی با آنها می روند.

 

3- ترس از شكست . گاهی فرد موفقیت را بیش ازحد مهم می داند ، در نتیجه به جای آن كه به استقبال خطر برود از آن می گریزد. اشخاصی كه از شكست می ترسند غالباً عزت نفس خود را با موفقیت می سنجند و وقتی در كاری موفق نمی شوند خود را شكست خورده و ناكام می پندارند.

 

4- كمال طلبی . بسیاری از ما با این باور بزرگ شده ایم كه باید همیشه كارهایمان را عالی و بدون كم و كاست انجام دهیم ، بنابراین به دلیل ترس از نقصان در كارها ، آنها را به تعویق می اندازیم .

 

5-پاداش نگرفتن . بزرگترین نیروی انگیزه بخش در جهان، احساس شور و هیجان و رضایت از كاری است كه انجام می دهید. اگر احساس كنید پاداش تلاش خود را می گیرید، انگیزه شما برای كار ، بیشتر می شود. آنچه باید بدانید ، این است كه در نهایت همه اجر و پاداشها از درون انسان ناشی می شود. تنها اندیشه شما ست كه می تواند شما را خوشحال یا ناراحت كند. اگر هرگز به خود امتیازی ندهید و برای خود بهایی قائل نشوید ، به این احساس می رسید كه هرگز نمی توانید كاری برای خشنودی خود بكنید، بنابراین امتحان كردنش بی معنی است.

 

6-عبارت های باید دار.عبارت های باید دار معمولاً مؤثر نیستند ، زیرا احساس گناه ایجاد می كنند و شرایطی فراهم می سازند كه شما از انجام كار خودداری كنید. گاهی اوقات هرچه بیشتر به خود بگویید كه باید كاری انجام دهید، انجام آن كار به همان اندازه دشوار می شود.

 

7- پرخاشگری انفعالی. مسامحه كارها اغلب از ابراز علنی احساسات منفی خود واهمه دارند. ممكن است مخالف برخورد و اختلاف باشید و ناراحتی را انكار كنید. در این صورت احساسات واقعی شما به صورت غیر مستقیم ( یعنی اهمال كاری) بروز خواهد كرد.

 

8- فقدان قاطعیت . خیلی ها به خاطر نداشتن قاطعیت و موافقت كردن با انجام كاری كه علاقه ای به انجام آن ندارند، اهمال كاری می كنند. ممكن است به دلیل آن كه می خواهید آدم خوبی باشید تسلیم خواسته های غیر منطقی دیگران شوید. ممكن است از انتقاد دیگران بترسید و یا از بحث با آنها واهمه داشته باشید، در این شرایط هر وقت به یاد آن كار می افتید از انجامش طفره خواهید رفت.

 

 

 

شیوه های غلبه بر اهمال كاری:

1- اوقات خود را تقسیم كنید .  برای هر كار زمان مشخصی در نظر بگیرید. اغلب اهمال كاری ها نتیجه عدم آگاهی از وقت مقرر برای انجام كارهاست.

 

2- یاد آوری . روش یادداشت برداری برای كارهایی كه باید انجام شود مفید است. بهتر است در فواصل ساعات روز به آنها مراجعه كنید.

 

3- روش جزء به جزء . این شیوه بهترین راه غلبه بر اهمال كاری است، بخصوص وقتی كارهای  زیادی از قبل روی هم انباشته شده باشد. دراین روش اول باید اولویت ها را مشخص كنید. اگر كارتان زیاد است هر روز جزیی از آن را انجام دهید و بر انجام كامل آن اصرار نورزید. برای خود فهرستی از كارهای ضروری تهیه كنید تا همواره كارهای مهم خود را در نظر داشته باشید.

 

4- بازی با احتمالات . كسانی كه كارهای خود را به تعویق می اندازند معمولاً منتظر فرا رسیدن زمانی هستند كه به اصطلاح حال كاركردن پیدا كنند. وقتی كاری را با تأخیر شروع می كنید ، در حقیقت شانس بهتر ارائه كردن آن را از دست می دهید، هرچه شروع به كار به تأخیر افتد احتمال بدتر انجام دادن آن بیشتر می شود.

 

5- هم پیمانی . با خود عهد كنید كه در انجام كارهایتان كوشا باشید . برای انجام آنها با دوستی كه احیاناً همین هدف را دارد قرار بگذارید و با هم آن را دنبال كنید.

 

6- تغییر محیط . محیط را به نحوی كه دوست دارید برای كار تغییر دهید و عواملی را كه موجب حواس پرتی شما می شوند دور كنید.

 

7- پاداش . می توانید اموری را كه برایتان لذت بخش هستند مثل تماشای یك برنامه تلویزیون – به عنوان پاداش برای انجام به موقع كارهایتان در نظر بگیرید.

 

8- تنبیه . تنبیهی كه در برابر هر كوتاهی ، برای خودمان مقرر می داریم ، هشداری است كه ما را از تكرار و ادامه آن برحذر می دارد. نوع تنبیه به میل و سیلقه ما بستگی دارد. می توانیم كاری را كه از آن بدمان می آید به عنوان تنبیه در نظر بگیریم و یا خود را از انجام یك برنامه لذت بخش – مثل دیدار دوستان – محروم كنیم.

تهیه و تنظیم برای سایت تبیان - زهره پری نوش