لزوم احتیاط در فتنه‌های آخرالزّمان

اندرزهای آیت الله بهجت (ره)

علت غیبت امام زمان(عج) خود ما هستیم

سبب غیبت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) خود ما هستیم، زیرا دستمان به او نمی‌رسد، وگرنه اگر در میان ما بیاید و ظاهر و حاضر شود چه كسی او را می‌كشد؟! آیا جنّیان آن حضرت را می‌كشند، یا قاتل او انسان است؟! ما از پیش در طول تاریخ ائمه(علیه السلام) امتحان خود را پس داده‌ایم كه آیا از امام حفظ و اطاعت می‌كنیم یا اینكه او را به قتل می‌رسانیم؟! انحطاط و پستی انسان به حدّی است كه قوم حضرت صالح(علیه السلام) ناقه صالح را با اینكه وسیله ارتزاق و نعمت آنها بود، پی كردند، چنان‌كه قرآن كریم درباره آن می‌فرماید: «لها شربٌ و لكم شرب یوم معلوم، یعنی، یك روز آب سهم شما باشد و روز دیگر سهم آن، آن ناقه، یك روز آب چاه را می‌خورد و در عوض به آنها شیر می‌داد! بنابراین، همان‌گونه كه ممكن است عقلاً خزینه و انبار نعمت خود را نابود كنند، همچنان كه ناقه صالح را كشتند، امكان دارد كه ما انسان‌های عاقل(!) نیز امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) را كه تمام خیرات از او است و از ناقه صالح بالاتر و پرفیض‌تر است برای اغراض شخصیه خود به قتل برسانیم!

لزوم احتیاط در فتنه‌های آخرالزّمان

سؤال: از حضرت رسول(ص) درباره آخرالزّمان و فتنه‌های آن نقل شد كه فرموده‌اند: تشخیص تكلیف در آن زمان مشكل است. پس چه باید كرد؟

جواب: اگر به دست آوردن تكلیف مشكل باشد، احتیاط كردن كه مشكل نیست، باید توقّف كرد و احتیاط نمود. ریختن خون مردم، هتك اَعراض [آبروهای] آنها و از بین بردن اموال و دین آنها شوخی نیست، برای ما اتمام حجّت شده است.

گویا به كلی از «عین الله الناظره» غافل هستیم!

اهل بیت عصمت و طهارت(علیه السلام) بندگانی هستند كه علم و صوابشان مطرد (فراگیر) است، یعنی با داشتن مقام عصمت نه خطا می‌كنند و نه خطیئه و امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) «عین الله النّاظره و اُذنه السّامعه و لسانه النّاطق، و یده الباسطه؛ چشم بینا، گوش شنوا، زبان گویا و دست گشاده خداوند است و از اقوال، افعال، افكار و نیات ما اطلاع دارد؛ مع ذلك گویا ما، ائمه(علیه السلام) و به خصوص امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) را حاضر و ناظر نمی‌دانیم، بلكه گویا مانند عامّه، اصلاً زنده نمی‌دانیم و به كلّی از آن حضرت غافل هستیم!

اشراف امام(عج) بر اعمال بندگان

گویا بنا بر این است كه در عمل، خدا، نادیده گرفته شود، با اینكه در روایت «كافی» دارد كه: «در هر شهری عمودی از نور است كه امام(عج) اعمال بندگان را در آن می‌بیند یا ملَكی برای او خبر می‌آورد». همچنین «روح القدس» مؤید او با او است، غیر از آن روحی كه هر سال یك بار در شب قدر بر او نازل می‌شود.

 بنابراین، اگر مثلاً پرده‌ای هم دور عمل خود بكشیم، فایده ندارد و دید امام(عج) نافذتر است و در برابر چشمان واقع بین او مانع و حائل ایجاد نمی‌كند. همچنین در رؤیت امام(عج) مقابله و محاذات (هم‌سویی) شرط نیست، بلكه هر جا كه نشسته، بر أرضین سفلیٰ و سماوات سبع و ما فیهنّ و ما بینهنّ اشراف دارد. خداوند متعال می‌فرماید:

«و آتیناه الحكم صبیاً؛ در حال كودكی، حكم را به او عطا كردیم» و نیز می‌فرماید: «قال إنّی عبدالله آتانی الكتاب و جعلنی نبیاً؛ گفت: من بنده خدایم، خداوند به من كتاب عطا كرده و مرا پیامبر قرار داده است. اگر مسئله امام شناسی بالا رود، خداشناسی هم بالا می‌رود؛ زیرا چه آیتی بالاتر از امام(علیه السلام)؟ امام آیینه‌ای است كه حقیقت تمام عالم را نشان می‌دهد.

حدیث ثقلین و اثبات غیبت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه)

«حدیث ثقلین» از ادلّه اثبات غیبت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) است، زیرا در آن حدیث می‌فرماید: «إنّهما لن یفترقا، قرآن و عترت از هم جدا نمی‌شوند»، یعنی، چه حاضر باشند یا غایب، اگر كسی این حدیث را تحقیق و معنای آن را تحصیل كند، مسئله غیبت خیلی برای او واضح خواهد بود؛ زیرا در غیر این صورت، «لزم الإنفكاك بین القرآن و العتره؛ لازمه آن جدایی بین قرآن و عترت خواهد بود».

ماهنامه موعود شماره 101

تهیه و تنظیم: گروه دین و اندیشه تبیان