مرگ در زندگی...

ما را می میراند تا دیگر نمیریم. هی می میراند و زنده می كند تا جایی كه دیگر نمی میریم. البته مردن كار ما است. كار او زنده كردن است. ولی من هر دو را به خدا نسبت دادم. اول هم ما مرده بودیم، او ما را زنده كرد. ما نبودیم. الان ما نبودیم. الان ما هرچه ادب كنیم و بمیریم او ما را زنده تر می كند. مردن پیش از مردن را ادب می گویم، و الا اگر ادب هم نكنیم می‏میریم. خدا ما را می میراند و نزدیك خود می برد. فی موتی حیوتی. در مرگ من حیات من است. در فقر من غنای من است. در ذلت من عزت من است.

خدای مهربان، غنا را در فقر پنهان ساخته است و صحت را در مرض. انسان فانی می شود كه به بقا برسد، می فرماید: خلق  كرده ام برای حیات نه برای موت و نابودی. منتهی اینجا جایگاه خوبی نیست. غذا دارد، فضولات هم دارد. ما ناچاریم از اینجا عبور كنیم. حتی اگر نطفه ای سقط شود، در آن جهان زنده می شود. حضرت ابراهیم(ع) و حضرت اسحاق(ع) با اینكه به ظاهر مرده اند، ولی زنده اند و فرزندانی از شیعیان كه سقط شده اند زنده می شوند و آنان به این فرزندان درس می دهند تا بالغ شوند. این مطلب در روایات آمده است عقل هم تایید می كند كه اینها ضایع نشوند.

خداوند بر ریزه كاری های خلقتش مسلط است. خدا مثل ما نیست كه بگوید شلوغ شده رها كن، به درد نمی خورد. خداوند حتی بندگان معصیت كارش را هم در نظر دارد. می گوید او از چشم همه افتاده است پس ما باید او را بخواهیم. خدا می گوید: ای بنده ی من اگر همه ی اهل زمین انیس و مونس داشته باشند و تو هیچ كسی را نداشته باشی ما تو را سرپرستی می كنیم. منتهی بنده، خودش سرپرستی نمی خواهد. لج می كند، خداوند هم سربه سر او نمی گذارد تا بیشتر عصبانی نشود. از دور مواظب اوست. طوری كه او نفهمد...

طوبای محبت 2/ مجالس حاج اسماعیل دولابی/ صفحه ی 104