آداب سفر طبق تعالیم دینی

- خداحافظی کردن از خانواده و بستگان از سوی مسافر

- بدرقه کردن کسی که به سفر می رود، از سوی اهل خانه و بستگان

- شروع کردن سفر با "صدقه"، جهت سلامتی و رفع و دفع بلاها

-  خواندن دو رکعت نماز، دعا کردن و جان و مال خانواده را به خدا سپردن و بر او توکل کردن

- خواندن این دعا: «بسم الله، آمنت بالله، توکلت علی الله، ماشاءالله، لاحول و لا قوة الا بالله»

- برداشتن عصا، یا وسیله ای جهت دفع شر و خطرات احتمالی و حمل ابزار دفاعی

-  همراه داشتن مسواک، شانه، لباس و ظرف

-  همراه برداشتن مواد غذایی و خوراکی های مورد نیاز و ره توشه سفر

-  همراه داشتن داروهای مورد نیاز، سوزن، نخ، طناب و زیرانداز

- رعایت اخلاق خوب با همسفر در طول مسافرت

- در سفر، بار بر دوش دیگران نبودن، و خرج خود را به گردن دیگران نیانداختن

- مراعات حال همسفر، در صورتی که خسته یا مریض باشد

- همکاری در امور، بر عهده گرفتن کارهای سنگین در مسافرت

- گوش کردن به حرف بزرگترها

- مشورت با همسفران در انجام کارها و تصمیم گیری ها

- مواظبت بر خواندن نماز در اول وقت

- پس از سفر، نقل نکردن سختی ها و ناملایمات مسافرت

- در بازگشت از سفر، برای اهل خانه، هدیه و سوغات آوردن

- هنگام مراجعت از مسافرت به وطن، خدا را شکر کردن و بر نعمت سلامتی، حمد نمودن

برای تک تک آنچه یاد شد، احادیث مکرری در متون دینی آمده که مجال طرح آنها نیست.

به علاوه، سفر وسیله شناخت است، هم شناخت خود، هم شناخت دیگران. چون رنج ها و سختی های مسافرت و حالت های فوق العاده، جوهره انسان را می نمایاند و خصلت های درونی بروز می کند. حتی انسان میزان تحمل، مقاومت، کاردانی و تجربه خود را هم در سفر می تواند محک بزند.

منابع:

تبیان مازندران

سایت حوزه

سایت سراج

تهیه و تنظیم برای سایت تبیان: زهره پری نوش