بهائیت؛ دین مدرنیسم!

بهائیت، مذهب مدرنیسم ایرانی است كه توسط دولت مدرن اروپایی، یعنی آنگلوساكسون‌ها، یا به طور دقیق‌تر انگستان به وجود آمده است. پس بهائیت یك مذهب مجعول غربی در مشرق است و گسترة فرهنگی غرب در حال اوج، در شرق و ایران است، پس این مذهب حیثیت فرهنگی غربی‌ها نیز هست.

مذهب بهائیت از تفسیر یهودی مذهب تشیع در ایران آغاز شد یعنی «پروتستانتیزم شیعی». چرا كه پروتستانتیزم، تفسیر عهد جدید (انجیل) با عهد عتیق (تورات) است ...

بهائیت، مذهب مدرنیسم ایرانی است كه توسط دولت مدرن اروپایی، یعنی آنگلوساكسون‌ها، یا به طور دقیق‌تر انگستان به وجود آمده است. پس بهائیت یك مذهب مجعول غربی در مشرق است و گسترة فرهنگی غرب در حال اوج، در شرق و ایران است، پس این مذهب حیثیت فرهنگی غربی‌ها نیز هست.

مذهب بهائیت از تفسیر یهودی مذهب تشیع در ایران آغاز شد یعنی «پروتستانتیزم شیعی». چرا كه پروتستانتیزم، تفسیر عهد جدید (انجیل) با عهد عتیق (تورات) است كه با محوریت «ملی‌گرایی آلمانی» به وجود آمد. از این جهت معرفت «تفسیر یهودی» با ساختار «پادشاهی آلمانی» پیوند می‌خورد. مكتب پرتستانتیزم در آلمان شكل می‌گیرد و بهائیت نیز از مقولة ملی‌گرایی ایرانی بهره می‌گیرد.

مهم‌ترین عنصر پروتستانتیزم «فردیت دینی» است؛ یعنی جدایی معرفت از سازمان دینی و روحانیت مسیحی كاتولیك كه در نهایت به نوعی «تدین فردی» می‌رسد. در بهائیت نیز همین فردیت به اوج می‌رسد:‌ فردیت دینی و تكیه بر الهامات فردی و عرفانی، به همین دلیل عبادت خود را در معبدهای «سكوت» قرار داده‌اند.

فردیت دینی در پروتستانتیزم، زمینة «فردیت معرفتی» و شناختی كانتی را تشكیل داد. كانت باز تولید معرفتی است و روشنفكری نیز نوعی فردیت معرفتی است كه در فلسفة كانت و یهودیت معرفتی ریشه دارد.

كسانی كه در ایران به روشنفكری روی آورده‌اند در قالب پروتستانتیزم و با الگوی آن، به باز تفسیر مذهب خود پرداخته‌اند مانند پروتستانتیزم اسلامی كه مهم‌ترین نكته در آن، برخورد آنها با روحانیت و سازمان مربوط به آن بوده است. این گروه در این فردیت معرفتی مبتنی بر فلسفه كانت، جدایی دین از سیاست را جست‌وجو می‌كرده‌اند.

كانت كه روح فلسفی انگلوساكسون را تشكیل می‌دهد و ذهن فردی را مورد كنكاش قرار داده است، موجب هدایت آنها

به طرف نوعی سیاست خارجی بوده است و آن ایجاد «فردیت دینی» در سطح جهان است، و ایجاد بهائیت توسط انگلیسی‌ها در همین جهت بوده است. پس سیاست خارجی انگلوساكسون‌ها در جهت یهودیت‌سازی معرفتی دینی در سطح جهان است و «جهانی شدن» كه از نظریة یهودی و كانت به وجود آمده است، همین سیاست جهانی در باب مذهب را پی می‌گیرد.

نزدیكی بهائیت با سازمان جهانی یهود، در همین چارچوب معرفتی قابل مطالعه و بررسی است. (معبد مركزی بهائیت در اسرائیل در «حیفا» است) پس كشورهای انگلوساكسون كه جولانگاه یهودیت جهانی است، در رویارویی با ایران، به دنبال یك الگوی معرفتی بر همین اساس است كه [آن را] بهائیت جدید در ایران تشكیل خواهد داد.

فردیت معرفتی حاكم بر یهودیت و بهائیت، آنها را به نفی هرگونه چارچوب فلسفی در تاریخ كشانده است. در مسیحیت، عقیده بازگشت مسیحی درآخرالزمان موجب به وجود آمدن فلسفة تاریخ (هگل) گردیدو یهودیت معرفتی و فردگرایی شناختی، با این فلسفة تاریخ درگیر شد (مثل پوپر)، پس جنگ میان فلسفه تاریخ و عدم آن، در جنگ معرفتی مسیحیت و یهودیت ریشه دارد.

فلسفة تاریخ بر مبنای تعیین آخرالزمان در آمدن منجی در یهودیت و مسیحیت متفاوت است. در یهودیت، مسیح واقعی درآخرالزمان ظهور خواهد كرد. پس اكنون مسیح وجود ندارد تا فیضی به عالم افاضه كند و تاریخ را به آخرالزمان رهنمون سازد.

پس تاریخ از دیدگاه یهود، تاریخی برهنه و خالی و تابع عمل‌های انسانی است؛ ولی در مسیحیت تا زمان ظهور، مسیح درآسمان است و فیض خود را برای هدایت انسان‌ها افاضه می‌كند، پس فلسفة تاریخ یهود بر عمل انسان بر یك مقارنت وقایع تاریخی استوار است؛ ولی در فلسفة تاریخ مسیحی، وقایع تاریخی دارای دو سطح است: یكی سطح «فیضی» (روح در تاریخ هگل) و دیگری سطح «مقاومت» وقایع تاریخی.

در عالم اسلامی، تشیع قائل به وجود فیض‌بخش امامان(ع) در حضور و غیبت است كه از آن به «ولایت» تعبیر می‌شود و اهل سنت نیز به تاریخی واقعی بدون ولایت؛ پس تشیع به عالم مسیحیت نزدیك است و اهل سنت به یهود. بنابراین روشنفكران سكولار در جهان تشیع، برای روشنفكری خود ناچار به رجوع به عقل كانتی یا عقل یهودی و یا عقل معتزلی (اهل سنت) هستند، عقلی كه مجرد و جدای از ولایت باشد و تاریخ را در جهت انسانی بازسازی كند.

نفی فیض امام زمان(ع) زندة در پردة غیبت فضای زیادی برای روشنفكران سكولار در عالم تشیع ایجاد می‌كند. برای آنكه عقل كانتی یا معتزلی، خود را به جولان درآورند، همان عقل كانتی كه بهائیت در قرن نوزدهم به وجود آورد و فیض امام غایب را منكر شد تا فردگرایی معرفتی را در عالم تشیع به وجود آورد. (هر چند در نهایت پیروان خود را به پرستش رهبر مذهبی خود واداشتند.)

روشنفكران سكولار در عالم تشیع با ایجاد مناطق و فضاهای فراغ ([خالی و تهی] از عقیده و شریعت) برای تحقق نظریه‌های بازی معرفتی انگلوساكسونی تلاش می‌كردند كه در مرحله اول به مناطق الفراغ از ولایت ناشی از انسان كامل و نفی نظریة انسان كامل رسیده‌اند (مدیریت سكولار و نفی حكومت اسلامی) و در نهایت، نفی فیض انسان كامل حاضر و غایب و تفسیر انسان كامل به ذهن فعال.

با تحویل انسان كامل به عقل كانتی، می‌توان در احكام و اخلاقیات و عقاید صادره از او تشكیكی عقلی كرد و سپس نشاندن روشنفكران سكولار بر جای او و صدور احكام و اخلاقیات بر عقاید از جانب روشنفكر معاصر كه از آن به دین سكولار شده، تعبیر می‌شود و روشنفكران سكولار، به جای روحانیت خواهد نشست و این همان بهائیت جدید است.