قوه قضاییه همین است

یادم می آید در اوایل دوران ریاست جمهوری، تعدادی از آقایان شورای عالی قضایی پیش من تشریف آوردند. در آن جلسه، صحبت از قاضی ای شد که در شهری تخلفی کرده بود. من نظر خودم را درباره او مطرح کردم و گفتم سلیقه ام این است؛ شما آن را ارزیابی کنید و ببینید آن را قبول دارید یا نه؟ گفتم: «آن قاضی را در همان شهری که این تخلف را انجام داده است، محاکمه نمایید. اگر شلاق یا زندان یا هر چیز دیگر است، حکم او در همان جا اجرا نمایید و بعد هم در همان شهر، او را دوباره بر مسند قضاوت بگذارید».

گفتند: «این کار، تشکیلات قضایی را تضعیف خواهد کرد». گفتم: «به نظر من، تقویت است، زیرا آن دادستان یا حاکم شرعی که به خاطر تخلف، آن جا کتک می خورد، بعد که پشت آن مسند قضا نشست، خواهد گفت ببینید، مسئله قوه قضاییه این است؛ من حتی فاسد شدم، با من این کار را کردند. او دیگر جرئت نمی کند تخلف نماید. با اِعمال این قاطعیت، دیگران هم خواهند گفت که ببینید، قوه قضاییه این است و چنین متخلفانی را خودش مجازات می کند».(1)

فشارها به خاطر اسلام است

در سفری که به پاکستان می رفتم، امام (ره) فرمودند که به علمای پاکستان بگویید: «فشارهای وارد شده بر ما از سوی آمریکا و ارتجاع و شرق و غرب، نه به خاطر ایرانی بودن ماست، بلکه به خاطر اسلام است. آن روزی که دنیا احساس کند – العیاذبالله – در مورد اسلام جدی نیستیم، روزی که دنیای مستکبر احساس کند ما حاضریم روی اسلام معامله نماییم و بی تفاوت شده ایم، این فشارها تمام خواهد شد».

من عین بیان حضرت امام (ره) را به علمای پاکستان گفتم.(2)

سخن معروف گلادستون!

در کتاب مسلمانان در نهضت هندوستان این نکته یادآور شده ام که یکی از نایب السطنه های هند، پیش از استقلال این کشور، گفته بود اوایلی که انگلیسی ها وارد هند شده بودند و می خواستند حکومت هند را در دست بگیرند، گفته بودند مسئله ما در هند، مسلمان ها هستند و بزرگ ترین هدف ما باید قلع و قمع و سرکوب آنها باشد. سخن معروف «گلادستون» را هم که حتماً شنیده اید که گفته بود: «این قرآن را باید برداشت». استعمارگران، از قدیم، چنین احساسی درباره اسلام داشتند و آن هم ناشی از چیزهایی بود که از اسلام دیده بودند.

با پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، استکبار و استعمار جهانی به هم ریخت  ناگهان احساس کرد که اسلام حقیقی، با قدرت به میدان آمده است.(3)

تنظیم برای تبیان: عطاالله باباپور

پی نوشت ها:

1- خاطرات و حکایت ها، ج 3، ص 19.

2- همان، ص 20.

3- همان، ص 22.