قصیده ای از شهید شیخ فضل الله نوری
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : جمعه 1388/05/16
در مردمک دیده و از دیده نهانی
قصیده ای از شهید شیخ فضل الله نوری(ره)
| ای آن که کسی سرو چو قد تو ندیده |
| چون لعل لبت غنچه ز گلزار نچیده |
| چون نرگس مستت به همه گلشن عالم |
| نه دیده چنین دیده و نه گوش شنیده |
| خضر ار لب لعل تو نمی کرد تمنا |
| تا حشر به سرچشمه حیوان نرسیده |
| نشناخته گفتند گروهی که خدایی |
| پس مدشناسای تو را چیست عقیده |
| واقف نشد از سر توی ای مخزن اسرار |
| جز عارف چل ساله که در خرقه خزیده |
| می کرد تجلی اگر این یوسف ثانی |
| دلباختگان دل عوض دست بریده |
| دانم به یقین گر به رخت پرده نبودی |
| کس یوسف کنعان به کلافی نخریده |
| در مردمک دیده و از دیده نهانی |
| پیدا و نهان ،غیر خداوند که دیده |
| دانی زچه در پای گل سرخ بود خار |
| از بس که به گلزار زشوق تو دویده |
| فاخته سان بهر تو با نغمه ی کوکو |
| هر لحظه از این شاخ بدان شاخ پریده |
| از چیست که بلبل شده دلباخته ی گل |
| زین رو که یکی روز گلی دست تو دیده |
| زان روز که من باخته ام نرد محبت |
| دانسته ام آخر به کجا کار کشیده |
| دیری است زند زلف تو اندر دل مانیش |
| افسون ،نکند چاره ی این مار گزیده |
| پنهان زعدویی ،زمحبان زچه ای دور |
| جان ها به لب از ،هجر تو ماه رسیده |
| جز شربت لطف تو نداریم تمنا |
| حلوا به کسی ده که محبت نچشیده |
