حضرت اباالفضل؛ الگوی جانبازی

چهره‎ی یک سرباز فداکار و جان بر کف وقتی به خوبی آشکار می‎شود که برای دفاع از ارزش‎های خود، بدون هیچگونه چشم‎داشتی تلاش می‎کند. این چهره هنگامی سرمشق جانبازی است که در روزگار تنهایی، پایبندی او به ارزش‎ها و اعتقادات، مانع از زمین گذاشتن سلاحش می‎شود. او در چنین شرایطی می‎کوشد برخلاف بی وفایی دیگران و کوشش دشمن برای از هم گسیختن صفوف مبارزان به وسیله تهدید، تطمیع و تبلیغات سوء، بر مرام خود پافشاری کند و پرچم وفاداری را بر زمین نگذارد. سرباز فداکار اگر چه مرگ را پیش چشمان خود می‎بیند، نمی‎ترسد و همچنان با روحیه عالی به مبارزه خویش ادامه می‎دهد. خون چنین سربازی، بزرگترین تضمین برای بقای ارزش‎ها و معتقدات او است؛ زیرا سبب چشم‎های خواب آلوده و فطرت‎های غبار گرفته می‎شود.

حرکت و حضور حضرت عباس(علیه‎السلام) در این نهضت و شهادت او در راه رسیدن به هدف عالی خود، گویای بزرگی حماسه و عرفان اوست. او که در آغاز حرکت، بی وفایی یاران را دیده بود، از حرکت و پویایی باز نایستاد؛ چرا که از کودکی برای جانبازی در راه حق، آموزش دیده بود. هم او بود که باران تیر و سیل شمشیرها در آخرین لحظات، سبب ایستایی او نگردید و از مبارزه، آن هم با دستانی که جدا شده بود، باز ننشست و هم چنان مشک را به سینه می‎فشرد؛ هم او بود که رمز بقای خود و آیین خود را در فنای خویش جست و جو می‎کرد و سرانجام نیز بدان دست یافت.

"ابوالفضل هادی منش"

تنظیم گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی.