دبیر:هفده از چند آقای علی آبادی؟

رئیس سازمان ورزش به عملکرد چهار ساله خودش نمره 17 داد.

گزارشگر حامی دولت راهی جلسه هیأت دولت شده تا از وزرا بپرسد فکر می‌کنند دور بعد هم در هیأت دولت می‌مانند یا باید صندلی‌های ریاست‌شان را واگذار کنند. وزیر اطلاعات، مسکن، رئیس بانک مرکزی و البته پس از این‌ها نوبت می‌رسد به محمد علی‌آبادی که کامران نجف‌زاده و گروهش خود را به او می‌رسانند؛ «سلام آقای مهندس؛ به خود برای عملکرد چهار ساله‌تان چه نمره‌ای می‌دهید؟» و محمد علی‌آبادی که حداقل پس از اتفاقات پرونده مربوط به تخلفات تربیت بدنی استان تهران و حذف تیم ملی از جام جهانی به پرانتقادترین عضو هیأت دولت بدل شده ، مکثی می‌کند و با تبسمی می‌گوید: «من فکر می‌کنم برای مجموعه عملکرد ورزش، نمره 17 نمره خوبی است.»

اتوبان کردستان برای رسیدن و اتصال به بزرگراه چمران فقط مسافتی 2 کیلومتری را پیش رو داشت؛ مسیری که درست از وسط «جاده قهرمانی» کمیته ملی المپیک و مجموعه ورزشی انقلاب یکی از معدود مجموعه‌های قدیمی و استاندارد تهران می‌گذشت. معاونت عمرانی شهرداری اصرار داشت این مسیر باید از روی زمین و به قیمت نابودی این مجموعه ورزشی به سرانجام برسد. اتفاقی که با اعتراض‌های گسترده‌ای مواجه شد. ( با احداث اتوبان زمین های تنیس مجموعه ورزشی انقلاب باید تخریب می شد)

محمد علی‌آبادی معاون عمرانی سال‌های ابتدایی دهه 80 تهران کسی بود که همه تلاشش را کرد تا ماشین‌های راهسازی را برای نابودی مجموعه ورزشی انقلاب به تقاطع بزرگراه نیایش و کردستان ببرد اما تنها 2 سال بعد او خود مالک مجموعه‌ای شد که قصد نابودی‌اش را داشت.

با پیروزی محمود احمدی‌نژاد در انتخابات ریاست جمهوری، علی‌آبادی که نتوانست در رقابت بر سر شهرداری تهران از پس محمدباقر قالیباف بر‌آید به خواست رئیس‌جمهور منتخب، راه سازمان ورزش را در پیش گرفت، جایی که شاید کمترین آشنایی را با محیطش داشت. او از شهرداری رفت و مدیریت بعدی شهر هم تنها با یک پل مورب کردستان را به بزرگراه نیایش مرتبط کرد و تنها 100 متر جلوتر از این پل خیابان‌ها با دسترسی به به خیابان سئول فرصت رسیدن به بزرگراه چمران را در مسیری همیشه خلوت به‌دست آوردند.

«سیاست در این دوره هیچ نقشی در ورزش نداشته است.» رئیس رو به خبرنگاران ایستاد و این جمله را به زبان آورد. او معتقد بود مخالفان سیاسی دولت اینگونه قصد تخریب سازمان ورزش و دولت را دارند. محمد علی‌آبادی اعتقادی راسخ دارد که سازمان ورزش هیچ دخالتی در ورزش نداشته و اصلاً ورزش ایران دچار سیاست‌زدگی نشده است.

سه سال قبل وقتی رئیس سازمان ورزش پس از یک سال اختلاف شدید با محمد دادکان بر خلاف قوانین فیفا با استناد به اساسنامه‌ای که مدت‌ها بود فدراسیون جهانی نسبت به اصلاحش هشدار می‌داد، او را برکنار کرد، این اقدامش را حقی قانونی برای خود می‌دانست و به همین دلیل هم بود که مدام افراد منتسب به او فریاد می‌کردند و شعار می‌دادند: «فیفا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند» ماجرایی که نقطه پایانش تعلیق فوتبال ملی و تشکیل کمیته انتقالی شد، درست به عکس آنچه سازمان ورزش ادعا می‌کرد. علی‌آبادی حتی آنچه در روزهای مجمع رخ داد و تلاشش برای حذف رقیبان از حضور در مجمع فوتبال را سیاسی نمی‌دانست. آنچه آنها سیاسی می‌دانستند تلاشهای یک جبهه منتقد سیاسی بود که به فیفا اطلاعات می‌فروخت.

ماجرای حضور حبیب کاشانی و حسن بیادی در پرسپولیس در فاصله کمی به مهلت انتخاب شهردار جدید تهران، هم اصلاً ربطی به سیاست نداشت. که اگر داشت چندی قبل بیادی در بحبوحه رقابت‌های انتخاباتی ادعا نمی‌کرد: «سازمان ورزش فقط و فقط بر اساس قصد و نیت‌های سیاسی، ورود به پرسپولیس را برای کاشانی تسهیل کرد یا تصمیم دارد پروین را به تیم برگرداند چون آنها شرط اصلی‌شان برای ما، گذر از پروین بود.» علیرضا دبیر، آرش میراسماعیلی و امیررضا خادم که سازمان تربیت‌بدنی را به دلیل تصمیم‌های گوناگونش متهم به سیاست‌زدگی می‌کردند سیاست زده بودند و گفته‌های‌شان کارشناسی نیست درست مانند مصطفی آجورلو.

حتی این سیاست زدگی را در گفته‌های‌شان در واکنش به گفته‌های جدید سازمان ورزش هم می‌توان دید؛ «گفته‌اند نمره‌شان 17 است؟ 17 از چند؟ واقعاً 17 از 20؟ خیر است انشاء‌الله امیدوارم فقط ایشان در نمره‌ای که به خود داده‌اند منصف باشند. البته اگر قرار باشد من به عملکرد سازمان نمره بدهم بدون شک نمره آقای علی‌آبادی 17 می‌شود اما از مجموع 100 نمره!» این جمله را علیرضا دبیر می‌گوید، قهرمان نامی کشتی ایران که سازمان تربیت بدنی مانع حضور او در مجمع عمومی فدراسیون کشتی برای تصدی ریاست فدراسیون کشتی شد تا او با رأی مردم تهران به عضویت شورای شهر در آید. امیررضا خادم دیگر المپین نامی ایران که می‌خواست رقیبی برای محمد علی‌آبادی در انتخابات مجمع کمیته ملی المپیک باشد اما سازمان حتی نگذاشت او به مجمع معرفی شود در واکنش به آنچه علی‌آبادی ادعا کرده می‌گوید: « بگذارید تنها سکوت کنم. دیگر حس خوبی نسبت به ورزش ندارم. نه، نمی‌خواهم اصلاً حرفی بزنم، فقط بگذارید سکوت کنم.»

«فوتبال در دست ما نیست.» و حتماً به همین علت است که مدام ناکام می‌شود. محمد علی‌آبادی که این جمله را گفته است درباره اینکه او و سازمان متبوعش سیاست‌گذار فوتبال بوده‌اند می‌گوید: «این طور نیست، ما وظیفه حمایتی داریم این که مثلاً زمین یا استادیوم آماده کنیم.» او درحالی این جمله را می‌گوید که همین 3 روز قبل رئیس فراکسیون تربیت بدنی دخالت‌های سازمان تربیت بدنی در امور فوتبال را عامل ناکامی تیم ملی دانسته بودو درخواست کرد رئیس سازمان هرچه زودتر ورزش را ترک کند.

سیدجلال یحیی‌زاده در واکنش به ادعای جدید رئیس سازمان ورزش هم می‌گوید: «در بخش ساخت و ساز شاید حق داشته باشد اما در بحث ورزش قهرمانی نمره من به او خیلی متفاوت است.» او ادامه می‌دهد: «من هم مثل اکثریت مردم انتظار می‌کشم تا در شروع دور دوم دولت علی‌آبادی سازمان ورزش را ترک کند و جایش را به یک مدیر ورزشی بدهد.»

به گزارش خبر آنلاین، اما این نماینده اصولگرای حامی دولت درمجلس در پاسخ به ادعای عدم دخالت‌های سیاسی سازمان ورزش هم می‌گوید: «خیلی خوب است که ایشان نگاهی به گفته‌های اخیر علی کفاشیان داشته باشد. حتی رئیس فدراسیون هم معتقد به گفته علی‌آبادی نیست. وقتی کفاشیان می‌گوید سازمان پول می‌داد پس حق دخالت داشت یعنی سازمان دخالت کرده است. سازمان قطعاً در رشته‌های دیگر ورزشی هم در این دوران دخالت داشته است اما شاید این دخالت کم‌رنگ‌تر بوده است.»

یحیی‌زاده هم چون بسیاری از مردم و منتقدان سازمان ورزش نقشی پررنگ را برای دخالت‌های سازمان ورزش در انتخاب و عزل دایی، مایلی کهن و قطبی در تیم ملی و همچنین تغییرات پیاپی در ترکیب هیأت‌مدیره استقلال یا پرسپولیس، انتخابات فدراسیون فوتبال و بسیاری از دیگر فدراسیون‌های ورزشی قائل است. همه دخالت‌هایی که منجر به ناکامی تیم‌های ملی بزرگسالان و امید، کشتی، ورزش‌های رزمی و تیم‌های باشگاهی ایران در سال‌های اخیر در تورنمنت‌های مهم جهانی، آسیایی و المپیک شده است.

تنظیم برای تبیان: رضا سیگاری