نویسنده ای برای بچه های خوب

خبر را که از رادیو می شنوم، دلم می گیرد، برای ساعت ها می نشینم و به کتاب های کتابخانه ام نگاه می کنم.

چهره ات می آید برابر صورتم، همان چهره ای که همیشه آرزو داشتم ببینم، برای اولین بار که از طریق تلویزیون این اتفاق افتاد، انگار دنیا را به من داده بودند، اولش برایم سخت بود باورش، باور اینکه نویسنده کتاب های مورد علاقه من اصلاً مدرسه نرفته است.

هرکدامشان را برای چند بار خوانده بودم، ورق به ورق، جمله به جمله و هر بار بیشتر آموختم پندهایی را که تو با عشقی وصف ناشدنی در بین کلمات داستان هایت پنهان کرده بودی، برای من، برای دوستانم و برای دیگران.

آری دیگرانی که عاشق سفر به دنیای کتاب بودند

همان سفری که تو از آن بی بهره بودی در کودکیت.

خودت گفته بودی تنها یکبار طعم حسرت را چشیده بودی، در هشت سالگی، همان زمان که کتاب های پسرخاله پدرت را دیده بودی و انگار چیزی از درون به تو گفته بود از نعمت بزرگی محروم شده ای.

همان ندای درونی بود که باعث شد من و همسالان من به لطف تو، به لطف قلم شیوای تو از چنین نعمتی بی بهره نمانیم.

من هنوز کتاب هایی را که تو نگاشته ای با جان و دل در بهترین جای کتابخانه‏ام گذاشته ام تا همیشه یادم بماند که این دستنوشته ها فقط و فقط مخصوص بچه های خوب است، آری همانند عنوان زیبایشان که در هشت جلد تکرار کرده ای : قصه های خوب برای بچه های خوب.

روحش شاد و یادش گرامی

نوشته : مریم فروزان کیا