آموزش الفبای دوست داشتن
دوستی یك رفتار متعادل است كه دریك ارتباط عاطفی دو جانبه بروز می كند. احساس آرامش و احیای احساس تعلق است. ارتباط عاطفی در بحث دوست داشتن یكدیگر همیشه رابطه ای دو نفره است. اگر ما كسی را دوست داریم، توقع داریم او هم ما را دوست داشته باشد. اگر پاسخ و رفتار مثبت از طرف فرد مورد علاقه مان دریافت نكنیم این جریان مثبت رو به خاموشی می رود. بعضی از افراد با این كه در رابطه دوستی پاسخ منفی از طرف مقابل دریافت می كنند دوستی خود را ادامه می دهند. این گونه افراد اغلب دچار مشكلات شخصیتی هستند. در رابطه دوستی، ما افراد مقابلمان را با تمام ویژگی های مثبت و منفی وی می پذیریم و اشتباهات او را نادیده می گیریم. به هر حال، دوستی احساس لطیفی است كه موجب انبساط خاطر می شود و ممكن است بسیاری از افسردگی ها در این ارتباط درمان شود.
زمانی كه دوستی به اوج خود می رسد از آن تعبیر به عشق می كنند، در نظر داشته باشید هر رفتار یا احساس اغراق آمیز نوعی بیماری است. سن آموختن دوست داشتن از هنگام تولد تا حدود یك سالگی است. از این زمان به بعد هرچه كه آموخته شود، بعداً تكمیل می شود.
شرایط یادگیری دوست داشتن
اولین گام به مادر یا جانشین مادر مربوط می شود. مادر باید در زندگی، قبل از ازدواج به صورت متعادل و بدون هیچ گونه افراط و تفریطی بزرگ شده باشد. از ویژگی دیگر مادر این است كه بتواند با نوزاد رابطه پیوستگی برقرار كند. علاوه بر آن ارتباط دوستی با فرزند داشته باشد و او را نوازش كند. مادر در حرف زدن با كودك باید مهارت بیابد و روابطش را در هنگام شیر دادن به كودك قوی كند؛ زیرا شیر در حكم عسلی شیرین برای كودك است. هوش بالای مادر باید از نظر جسمانی، مغز و فرآیندهای مغزی سالم باشد. اگر دستگاه ها و عملكردهای جسمی یا روانی ناسالم باشد، ارتباط با كودك دچار نقصان می گردد.
دومین گام مربوط به خود كودك یا نوزاد است كودك باید ژن دوست داشتن را داشته باشد تا بتواند با دیگران رابطه دوستی برقرار كند. دستگاه عصبی كودك باید سالم و از نظر هوشی و مغزی در حد طبیعی باشد تا بتواند از همان ابتدا با مادر رابطه برقرار كند.
سومین گام مربوط به فضایی است كه مادر و كودك در آن قرار دارند. این فضا باید ساكت و دارای رنگ های شاد باشد و كاملاً فضایی خصوصی باشد كه هیچ كس حق ورود به این خلوت را نداشته باشد.
براساس ارتباط مهربانانه مادر با كودك، كودك كم كم مفهوم دوست داشتن را یاد می گیرد. و این فرآیند یادگیری سه نشانه دارد: 1- امنیت 2- آرامش و سكوت 3- خوابیدن.
بهترین روش این است كه كودك از فاصله تولد تا یك سالگی كاملاً احساس اعتماد كردن به شما را بیاموزد و شما نیز شرایط امنی برای وی فراهم كنید. اگر مادر در هنگام نیاز کودک در دسترس باشد " دلبستگی ایمن" و نیاز او را به صورت متعادل برطرف نماید و به او حس توانستن و خود باوری را القاء کند می توان گفت زمینه اعتماد به خود و دیگران فراهم می شود. وقتی این جریان شكل گرفت كودك از دو سالگی به بعد به راحتی در آغوش پدر و دیگران آرام می گیرد كه این یك رفتار بهنجار و طبیعی است.
در مغز انسان سیستمی وجود دارد به نام سیستم لیمبیك كه مركز دوست داشتن است. اگر فرد در فرآیند دوستی وارد نشود، افسرده خواهد شد و فعالیت این قسمت كاهش پیدا می كند. پایه های بهداشت و سلامت روان در جایی ریخته می شود كه ماده اصلی آن دوست داشتن است. اگر در این معادله فردی زیاده از حد دوست داشته و یا در زندگی كنار گذاشته شود در زندگی آینده خود حتماً دچار مشكلات و معضلاتی خواهد شد.
در دوست داشته شدن از جانب دیگران سه دسته افراد وجود دارند:
الف- افرادی كه بسیار دوست داشته می شوند.
ب- افرادی كه دوست داشته نمی شوند و حتی طرد می شوند.
ج- افرادی كه به طور متعادل دوست داشته می شوند.
افرادی كه در گروه الف جای دارند خیال می كنند كه دیگران وظیفه دارند، آنها را دوست داشته باشند و رابطه بین ایشان و افراد دیگر اغلب مبهم است این گونه افراد در بزرگسالی دچار غرور زیاد از حد و خودشیفتگی می شوند و اگر ازدواج كنند، نمی توانند همسرانشان را به قدر كافی دوست بدارند و مشكلات عاطفی بعدی برایشان پیش می آید.
گروه ب كسانی هستند كه دچار طرد عاطفی شده اند و در اصطلاح آنها سریع عاشق می شوند و مهر و محبت را از دیگران تكدی می كنند. برای مردم بیش از اندازه كار می كنند تا مورد دوست داشتن قرار بگیرند.
این دو گروه هر دو بیمارند. افرادی كه در گروه ج قرار دارند افرادی بهنجار و نرمال هستند. افراد این گروه به صورت اغراق آمیز عاشق نمی شوند. همه افراد، چه فقیر و چه غنی را دوست دارند. همه اطرافیان، آنها را دوست دارند. دوستی آنها منطقی است یعنی؛ پاسخی مناسب و درست می دهند. بیدلیل جانفشانی نمی كنند و ارتباط انسانی آنها همیشه دو طرفه است.
مدرسه علمیه نرجس
تنظیم : کهتری
مقالات مرتبط
