پرچمدارى بى مثال
در تـمـام جـنگها در زمان رسول خدا(صلی الله علیه و آله) پرچم نشانه استقلال و پیشروى و صلابت لشگر بود و اگر سقوط مىكرد نشان شكست و نابودى به حساب مىآمد.
از ایـن رو پرچم را همیشه به دست افرادى دلیر و توانا مىسپردند، استقامت و پایدارى پـرچـمـدار و اهـتـزاز پـرچم در رزمگاه، موجب دلگرمى جنگجویان بود، و بر عكس، كشته شدن پرچمدار و سرنگونى پرچم مایه تزلزل روحى آنان مىگردید، به همین جهت پیش از آغاز جنگ بـه منـظـور جـلوگـیـرى از شـكـسـت روحى سربازان، چند نفر از شجاعترین رزمندگان به عنوان پرچمدار تعیین مىگردید.
در جنگ اُحُد نیز قریش به همین ترتیب عمل كردند، و پرچمدارانى از قبیله "بنى عبدالدّار" كـه بـه شـجـاعـت مـعروف بودند، انتخاب كردند ولى پس از آغاز جنگ پرچمداران آنان یـكى پس از دیگرى به دست تواناى حضرت على(علیهالسلام) كشته شدند و سرنگونى پى در پـى پـرچـم بـاعـث ضـعف و تزلزل روحى سپاه قریش گردید و افرادشان پا به فرار گذاشتند.
از امام صادق(علیهالسلام) نقل شده است كه فرمود:
پـرچـمـداران سـپاه شرك در جنگ اُحُد نُه نفر بودند كه همه آنها به دست حضرت على(علیهالسلام) به هلاكت رسیدند.(1)
ابن اثیر نیز مىنویسد:كسى كه پرچمداران قریش را شكست داد، حضرت على(علیهالسلام) بود.(2)
بـه نـقـل مـرحـوم شـیـخ صـدوق، امام عـلى(علیهالسلام) در اسـتـدلالهـاى خـود در شـوراى شـش نفره كـه پـس از مـرگ خـلیفه دوم، جهت تعیین خلیفه تشكیل گردید، روى این موضوع تكیه نموده و فرمود:
«شما را به خدا سوگند مىدهم آیا در میان شما كسى جز من هست كه نُه نفر از پرچمداران بنىعبدالدّار را (در جنگ احد) كشته باشد؟»
پاسخ دادند: نه .
سپس حضرت امیرالمؤمنین على(علیهالسلام) فرمود:
(پس از كشته شدن این نُه نفر بود كه غلام آنان به نام "صواب" كه هیكلى بس درشت داشت، به میدان آمد و در حالى كه دهانش كف كرده بود و چشمانش سرخ گشته بود، مىگفت: به انتقام اربابانم جز محمد را نمىكشم .
شـمـا بـا دیـدن او جـا خـورده، خـود را كـنـار كـشـیـدیـد ولى مـن بـه جنگ او رفتم و ضرباتی مـتـقـابل بین من و او ردّ و بدل شد و من آنچنان ضربتى به او وارد كردم كه از كمر دو نیم شد.
اعضاء شوراء همگى سخنان على(علیهالسلام) را تصدیق كردند. (3)
پینوشتها:
1- اختصاص شیخ مفید، ص 47 .
2- ابن اثیر، الكامل فى التّاریخ، ج 2، ص 154 .
3- خصال شیخ صدوق، ص 560 .
برگرفته از کتاب الگوهاى رفتارى امام على(علیهالسلام)، ج اول، مرحوم محمد دشتى .
تنظیم گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی .