دیگه از کوره در نمیرم

همان کسانی که در توانگری و تنگدستی انفاق می⁪کنند و خشم خود را فرو می⁪خورند و از خطای مردم می⁪گذرد و خدا نیکوکاران را دوست دارد. آل عمران/ 134

من عصبانی می⁪شوم. من جوش می⁪آورم. من از کوره در می⁪روم. اینجور وقت⁪ها دیگر خودم نیستم. کارهایی می⁪کنم که مال من نیست. اصلاً از جنس کارهای من نیست.

وقتی یک نفر لجم را در می⁪آورد. دیگر دست خودم نیست. حواسم نیست که چه می⁪گویم و چه کار می⁪کنم. شاید شیطان می⁪رود توی جلدم. آن وقت از توی گلوی من داد و بیداد راه می⁪اندازد؛ کاسه کوزه به هم می⁪⁪ریزد و کلی خرابکاری می⁪کند.

اما بعد از اینکه شیطان از جلدم بیرون رفت، پشیمان می⁪شوم و نمی⁪دانم چه⁪جوری آبروریزی⁪ها را جمع⁪وجور کنم.

آن وقت از خودم بدم می⁪آید و می⁪گویم اگر یک کم طاقت می⁪آوردم و آرام می⁪گرفتم، اگر یک کم به قول مادربزرگ دندان روی جگر می⁪گذاشتم، اوضاع و احوال اینقدر به هم ریخته نمی⁪شد.

خدایا! مواظبم باش و در چنین موقع⁪هایی آرامم کن. نگذار شیطان به کارهایی وادارم کند، که زشت است و پشیمانی می⁪آورد.

امروز که این آیه را خواندم، خیلی فکر کردم، با ذهنم کلنجار رفتم و از خودم پرسیدم: «چرا خدا می⁪گوید فروخوردن خشم؟ مگر خشم یک چیز فروخوردنی است؟»

آن وقت بود که احساس کردم هر بار که عصبانی می⁪شوم و دیگران عصبانیتم را می⁪بینند، در حقیقت من خشمم را بالا می⁪آورم و قسمت⁪های زشت وجودم را روی دیگران استفراغ می⁪کنم. چقدر چندش⁪آور و ناراحت کننده است!

خدایا! مواظبم باش و در چنین موقع⁪هایی آرامم کن. نگذار شیطان به کارهایی وادارم کند، که زشت است و پشیمانی می⁪آورد.