بهشتِ همراه !

امام دهم حضرت علی النقی امام هادی علیه السلام هم عصر یکی از خلیفه های زشت سیرت عباسی به نام متوکل بود که با توکل به شیطان بر خالفت تکیه زده بود. رفتار متوكل با حضرت امام هادی علیه السلام  به ظاهر محترمانه بود، ولى پیوسته او را تحت نظر داشت و شكوه و جلال اجتماعى آن حضرت را برنمى‏تابید.

گاهى به حبس و توقیف و جست وجوى منزل آن حضرت فرمان مى‏داد و با انواع دسیسه‏ها سعى مى‏كرد از شكوه آن حضرت در میان مردم بكاهد. مثلا هنگامى كه متوكل آن حضرت را بر خلاف میلش از مدینه به سامرا آورد، اول تصمیم گرفت كه از قدر و منزلت آن حضرت در نزد مردم بكاهد، از این رو ابتدا خود را به آن حضرت نشان نداد بلكه دستور داد امام را پیش از آن كه نزد وى ببرند مدتى در «خان الصعالیك‏» كه محل تجمع گدایان و مستمندان بود جاى دهند. یكى از پیروان امام هادى علیه السلام به نام صالح بن سعید، در همان مكان محقر به محضر آن حضرت رسیده و گفت: «فدایت‏شوم! اینان خواسته‏اند نور تو را خاموش سازند و جلال و عظمت تو را در میان مردم بشكنند و براى همین در این جاى ناپسند شما را فرود آورده‏اند» امام هادى علیه السلام با نیروى اعجاز خویش توجه صالح بن سعید را به نقطه‏اى جلب نمود و با دست مبارك خویش محلى را نشان داد. وقتى صالح به آن جا نگاه كرد، باغهاى سرسبز و قصرهاى زیبایى را مشاهده نمود كه از دیدن آن همه مناظر حیرت‏انگیز، چشمهایش خیره شده و تعجب نمود. امام هادى علیه السلام در این هنگام به وى فرمود: «حیث كُنّا فهذا لنا یا ابن سعید لَسنا فى خان الصعالیك، اى پسر سعید، هر جا كه باشیم این (که دیدی) براى ما مهیا است، ما در سراى گدایان و بیچارگان نیستیم».

به این ترتیب توطئه‏هاى متوكل یكى پس از دیگرى با شكست مواجه مى‏شد و هر روز كه بر زندگى حضرت هادى علیه السلام مى‏گذشت، ابعاد وجودى و چهره الهى و سیماى ملكوتى آن گرامى، در میان مردم و حتى دولتمردان حكومتى تجلى بیشترى پیدا مى‏كرد. بدین جهت‏خشم و كنیه متوكل نسبت ‏به آن حضرت افزایش مى‏یافت، تا جایى كه وجود امام علیه السلام براى او غیر قابل تحمل گردید و تصمیم گرفت آن حضرت را به قتل برساند.

بحارالانوار، ج 50، ص 132 و 133

تنظیم برای تبیان: گروه دین و اندیشه - حسین عسگری