برای چند شاخه گل

همان‏طور که ساک ورزشی روی دوشم بود، داخل کوچه شدم. از این یکی کوچه که می‏گذشتم، به خانه‏ی دوستم می‏رسیدم. باید می‏رفتم دنبالش تا با هم به تمرین والیبال برویم. داخل کوچه هیچ کس نبود. ظهر بود و آفتاب نور طلایی رنگش را توی کوچه پهن کرده بود. نمی‏دانم چرا فکر داداش کوچکم مهشاد از ذهنم بیرون نمی‏رفت. چند روزی بود پیله کرده بود که برایش چند شاخه گل بخرم هر گلی که شد. نمی‏دانم با گل می‏خواست چه کار کند. شاید می‏خواست بگذارد توی گلدان پشت شیشه‏ی پنجره. یا شاید فقط می‏خواست آن را در دست بگیرد و بو کند شاید هم می‏خواست آن را برای خانم معلمش توی دبستان ببرد. به هر حال از شانس بد تو حیاط ما هم گلی نبود تا برای خودش بچیند و دلش را خوش کند. این بود که به او قول داده بودم برایش گل می‏خرم. و حالا چند روزی بود که هی امروز و فردا می‏کردم.

اول‏های کوچه بودم و تو همین فکرها که نگاهم خورد به پیرزن چادر بسری که چند قدم جلوتر از من داشت آهسته

آهسته جلو می‏رفت. پیرزن چاق و قد کوتاه، چند قدم می‏رفت. بعد می‏ایستاد و نگاهی به پشت سرش می‏کرد و دوباره راه می‏افتاد. نزدیک‏اش که رسیدم ایستاد. فهمیدم که ساک بزرگی توی دستش است. ساک را گذاشت زمین، برگشت و زل زد به من. فهمیدم که دلیل ایستادن و نفس تازه کردنش، سنگینی ساک دستی باید باشد که پراز میوه و وسایل خانه بود مثل صابون، پودر رختشویی، ماکارونی و چیزهای دیگر. زیر آفتاب لپ‏هایش سرخ شده و صورتش عرق کرده بود، اما نگاهش طوری بود که دل آدم برای‏اش می‏سوخت. از کنارش گذشتم اما دلم طاقت نیاورد. ایستادم. تا خواستم حرفی بزنم گفت: «یک ماهه که کوچه را کندن. حالا دیگر نمی‏شود حتی آژانس گرفت. رفتم بازارچه یک کم خرید کردم.» گفتم: «آخر مادر تو که نمی‏توانی این همه خرت و پرت را تنهایی ببری. بگذار کمکت کنم. » گفت: «خیرببینی پسرم.» ساکت دستی نایلونی پر از وسایل را برداشتم و گذاشتم روی کتفم. حالا باید دو تا ساک را می‏بردم. خدائیش ساکش سنگین بود پیرزن بیچاره این همه راه را چه جوری می‏خواست برود. گفتم: «تا خانه‏ات چند تا در دیگر مانده؟ » همان طور که پشت سرم می‏آمد گفت: «چند تا در جلوتر!» جلوتر رفتیم. اما از خانه‏ی پیرزن خبری نبود. گفتم: «خیلی دیگر باید برویم؟» گفت: «آره. آن ته...» نگاهی به جلو انداختم. کوچه دراز بود و طولانی. حالا حالاها باید می‏رفتم جلو. یک لحظه با خودم فکر کردم: «حالا نمی‏شد ادای آدم‏های دل‏سوز را در نمی‏آوردم و راه خودم را می‏رفتم. مگر این پیرزن نوه و بچه ندارد که کمک‏اش کنند؟» تو همین فکرها بودم که پیرزن گفت: «توی خانه تنها زندگی می‏کنم. بچه‏هام یک وقت‏هایی بهم سر می‏زنند...»

فهمیدم که شوهر هم ندارد. بالاخره رسیدیم دم خانه‏ی پیرزن که انتهای کوچه بود. اما دیگر نای ایستادن نداشتم. عرق از پیشانیم می‏ریخت. خانه پیرزن خیلی قدیمی بود با دری کوچک و آهنی و دیوارهای سیمانی. از زیرچادرش کلیدش را در آورد و توی در چرخاند. در که باز شد ساک را بردم و گذاشتم توی حیاط. گفتم: «مادرجان. دیگر کاری نداری با من؟» پیرزن لبخندی زد و گفت: «نه پسرم. دستت درد نکند. ان‏شاء‏الله که همیشه سلامت باشی. زحمتت دادم مادر... پیر شی الهی.» گفتم: «ممنون مادرجان. خداحافظ.» هنوز از دروازه‏ی حیاط بیرون نرفته بودم که صدای پیرزن تو گوشم پیچید: «این جوری نمی‏شود مادر... مدیونتم اگر واینسی. مادر وایسا... میوه‏ای یک شربتی، آب سردی...» گفتم: «نه مادرجان. عجله دارم. باید بروم.» پیرزن اصرار داشت که باید یک چیزی بخورم و بروم که ناگهان چشمم خورد به بوته‏های بزرگ گل‏های رز، یاس و محمدی که توی باغچه وسط حیاط بود. با دیدن گل‏ها چشم‏هایم برق زد و یاد مهشاد افتادم. گفتم: «مادر من چیزی نمی‏خورم فقط اگر اجازه بدهی چند تا شاخه از آن گل‏ها را بچینم.» و با انگشت، اشاره به گل‏ها کردم. پیرزن گفت: «هر چقدر می‏خواهی بچین.» با شرمندگی داخل باغچه شدم. از هر کدام، یک شاخه چیدم و با عجله از حیاط خانه بیرون آمدم.