یک چشم آلبالو، یک چشم گیلاس

تلویزیون زدگی هم از آن واژه‏های تازه تاسیس است که در قوطی هیچ عطاری پیدا نمی‏شود و خب آن طور که از سر و ته این کلمه بر می‏آید، یک بیماری واگیردار هم هست. یک بیماری مثل گرمازدگی، سرمازدگی، خواب زدگی، پشه زدگی و هزار کوفت و زهر مارزدگی دیگر.

عرض شود به حضورتان، ما که همواره جانمان را فدای تلویزیون 14 اینچ سیاه و سفیدمان می‏کردیم و اگر سر مبارکمان می‏رفت، چشم از آن جعبه جادویی بر نمی‏داشتیم. در انتهای تعطیلات نوروزی، سخت احساس تلویزیون زدگی کردیم. دور از جان شما افتادیم روی خط اسهال و استفراغ و دلپیچه و سرگیجه و غیره و غیره. یعنی اولش این همشیره بی‏زبان را تام می‏دیدیم و خودمان را جری و کلی هم دعوا و مرافعه داشتیم. بعدش ما که آدم خل و ساده‏ای بودیم، تمام دروغ‏های روزگار و تمام قالتاق‏بازی‏ها را از بازیگران سریال خاله جان یاد گرفتیم و نمی‏دانم چه کار کردیم که یک کتک مفصل از مامان جان و باباجانمان نوش جان کردیم. خلاصه از بس سینمایی در سینمایی از چهار شبکه تلویزیون دیدیم، همه را با هم قاطی کردیم و حالا هر چه فکر می‏کنیم، یادمان نمی‏آید توی فیلم‏‏های این چند روز چند نفر کشته شدند و قاتل‏ها با چه روشی مقتول‏ها را ناکار کردند. حتی یادمان نمی‏آید رنگ کلاه کلاه قرمزی سبز بود یا آبی؟ باور بفرمایید چشم‏هایمان یک جوری شده، یعنی یک چشم آلبالو، یک چشم گیلاس می‏بیند و یکی در میان آب دماغ می‏کشیم بالا.