سخن خاموش
نمونهی شعری از استاد محیط طباطبائی:
آنچنـــان از یاد بــــردم آشیان خـــــویش را |
کـــز نگاه غیر میگیـــــــرم نشان خویش را |
شعلهی شمع حیاتم سوخت تا خامــوش شد |
بس که خود دادم به خاموشی زبان خویش را |
دست درکــار جـــــدال مغز و قلب خــــود شدم |
لاک جسم و جان بستم میان خویش را |
در وجــودم نیست دیگـــر طاقت صبر و سلوک |
آزمـــودم بـارهــــا تــــاب و تـــوان خـــویش را |
آنچنــان وامانــده از راهم که نتوانم شنــود |
صبحـــدم بانــــک درای کــاروان خـــویش را |
مرغ حق خاموش شد از ذکر حق وقتی که دید |
بـــر پــر و بال زَغَن، ســوهان جـــان خویش را |
مهــره تا برجای مروارید غلطان عرضــه گشت |
در کف دریــا صـدف گم کــرده کــان خویش را |
سهمگین بادی وزیـــد از جانب البـــرز کــوه |
همچو دیو از کف رهــــاکرده عنان خویش را |
لــــرزه بر اندام کوه افکنـد و آتش بــرفشـاند |
در تف آن ســوختم مـــرغ روان خــــویش را |
تا نســوزد بــوم ایــرانشهـــر در آتشفشـــان |
بر سر تفتـــــان فروبستم دهــــان خویش را |
جفت سوداگر در این سودا نجستم سود خویش |
بل بـــه ســــود دیگــــران دیـــدم زیان خــویش را |
اعتمـــاد خـــلق را یکبــــاره از کف دادهانــــــد |
هـر کسی از دیگـری خواهد ضِمان خـویش را |
قــوتِ جــانِ آدم دانـــا بــه خـــون آغشتـه بین |
چون بــه خوناب جگــر پــرورده نان خـــویش را |
از«محیط» این قصه را بشنو! که افشا میکند |
بـــا زبــــان بیزبــانی داستــــــان خـــویش را |
تنظیم برای تبیان : زهره سمیعی