چرا فکر میکنیم خیلی مهم هستیم؟

به تکبر از مردم روی مگردان و به خودپسندی بر زمین راه نرو؛ زیرا خداوند هیچ خودپسند فخرفروشی را دوست ندارد. لقمان/ 18

خدایا! چه اتفاقی افتاده که ما آدمها فکر میکنیم خیلی مهم هستیم؟ خودمان را میگیریم و خیال میکنیم یک سر و گردن از همه بالاتریم. فکر میکنیم تافته جدا بافتهایم و حسابمان از حساب همه جداست.

فکر میکنیم با عالم و آدم فرق داریم. میدانم که تو از آدمهای خودخواه خوشت نمیآید. میدانم که بارها و بارها گفتهای که آدمهای متکبر و مغرور را دوست نداری. باز یاد شیطان میافتم و حرفهایش.

خدا گفت: «وقتی تو را به سجده فرمان دادم، چه چیز تو را از آن بازداشت؟»

گفت: «من از او بهترم، مرا از آتش آفریدهای و او را از گل.»

گفت: «از این مقام فرود آی که تو حق نداری در آن گردن کشی کنی، بیرون رو که تو از خوار شدگانی.»

فکرش را که میکنم میبینم، ما آدمها خیلی وقتها پا جای پای شیطان میگذاریم. ما هم میگوییم: «من از او بهترم.»

چرا فکر میکنیم ما از درختها و پرندهها بهتریم، یا از زمین و آسمان، یا از هر چه که تو آفریدهای. چرا به خودمان اجازه میدهیم که هر کاری که دلمان خواست با جهان تو بکنیم؟

ما نابود میکنیم، خراب میکنیم و از بین میبریم. همیشه هم خیال میکنیم، فقط ماییم که حق داریم چرا سهم دیگران را نمیدهیم؟

خدایا! چرا ما همه چیز را برای خودمان میخواهیم؟

خدایا! ما چقدر خود خواهیم، چقدر خودخواه!

ما آدمها خیلی وقتها پا جای پای شیطان میگذاریم. ما هم میگوییم: «من از او بهترم.»

میدانی که شیطان به جرم تکبر از درگاه خداوند رانده شد. چرا خدا آدمهای مغرور و خودخواه را دوست ندارد؟

فکر میکنی برای اینکه مغرور نباشیم، باید چه کارهایی انجام بدهیم؟ میتوانی چند تا پیشنهاد بدهی؟