معجزه جاودان(1)
گفتیم كه پیامبران برای اثبات ادعای خود یعنی آن كه از جانب خدا آمده‌اند و آئینی كه آورده اند الهی است، لازم داشته‌اند تا با ارائة امور و انجام اعمالی كه خارج از توان انسان‌های مخاطبشان می‌باشد نبوت خویش را به اثبات رسانند. یعنی معجزه آورند و اقدام به تحدی نمایند.
گلستان شدن آتش، ید بیضاء ، اژدها شدن عصا ، خشك شدن رود نیل، ناقة صالح، شفای بیماران نا علاج، زنده كردن مردگان، سخن گفتن نوزاد در گاهواره و غیره از معجزاتی بود كه پیامبران قبل از رسول اسلام (ص) به امت‌های خویش ارائه نمودند. همگی این امور دارای جنبة جسمی بود و هر چند این نوع معجزات تأثیر آنی و به سزایی داشت ولی نوعیت آن ها نیاز به حضور نبی و مخاطب، به طور هم زمان داشت.
پیامبران پیشین می‌بایست همراه معجزات خود باشند و برای اثبات اعجاز آن ها مخالفان را دعوت به مقابله به مثل كنند چرا كه معجزات آن ها از نوعی نبود كه خود بتواند خود را عرضه نموده و مخاطب را به تحدی بخواند.
این گفته در مورد معجزات دیگر پیامبر اسلام غیر از قرآن نیز صادق است. این گونه معجزات روی نوار معینی از زمان و در نقطة مشخصی از مكان و در برابر عدة خاصی صورت گرفته است. گلستان شدن آتش، اژدها شدن عصا، سخن گفتن نوزاد مریم (ع) و شق القمر و مانند آن ها در زمان و مكان و در مقابل اشخاص معینی بوده و چنان كه می‌دانیم اموری كه رنگ زمان و مكان به خود بگـیرد، به همان نسبت كه از آن ها دورتر شویم، حقیقت آن ها كم رنگ‌تر جلوه می‌كند و كهنه می گردد. این از خواص حوادث زمانی است.
ولی قرآن بستگی به زمان و مكان ندارد. مرز زمان و مكان را در هم شكسته و مافوق زمان و مكان قرار گرفته است.
قرآن یك معجزة گویاست نیاز به معرفی دیگری ندارد. خودش به سوی خود دعوت می‌كند. مخالفان را به مبارزه مـی‌خواند. محكوم مـی‌سازد و از میـدان مبارزه پیروز بیرون می‌آید. لذا پس از وفات پیامبر اسلام نیز همانند حیات او به دعوت خود ادامه می‌دهد، هم دین است و هم معجزه است برای اثبات آن، هم قانون است و هم سند صحت قانون و به طور كلی یك سند جاودان و جامع جهانی برای یك دین جاودان و جهانی است.
نوشته : محسن سید اسماعیلی
همچنین بخوانید:
تنظیم : صادقی
