سوزد در آتش غم، یاران، تمامی من
فریاد هفت دریاست با تشنه كامی من
چون برنیارم از دل آوای وحشت مرگ
استاده این هیولا در چند گامی من
...
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :
تاریخ : شنبه 1388/02/19
باغ كاغذی
سه شعر از بهمن صالحی
| هنوز عاشقم آن مهربان یكتا را |
| كسی كه یاد به من داده بود الفبا را |
| كسی كه ساخت مرا آشنا به واژه آب |
| سپرده بود به دستم كلید دریا را |
| كسی كه قلب وی از آسمان سختی تر بود |
| چو می نواخت به بارانی از صدا ما را |
| همیشه در وسط ذهن كودكانه من |
| نشسته بود به پاسخ ،سؤال دنیا را |
| كسی كه بر سرمیزش همیشه گلدان بود |
| كسی كه دوست نمی داشت غیر گلها را |
| كسی كه بوسه به رویم به خواب می زد ،اگر |
| به هر بهانه نمی خواست عذر دعوا را |
| كسی كه بار نخستین به دست من بنهاد |
| به باغ كاغذی عشق ، دست«سارا»را |
| به شكل مادر من بود گاه و می رویاند |
| حضور دائم او لحظه های زیبا را |
| هنوز طرحی از او در خیال من باقی است |
| زمان ، خراب نكرد این بنای رؤیا را |
| كجاست تا كه ببیند شیار چهره من |
| كسی كه توصیه می كرد خط خوانا را |
| خوشا صفای می هفت سالگی ،ای دل |
هنوز تشنه ام آن جرعه گوارا را |
رفیق چشمه
| درختِ كوچكِ من! عاشق بهاران باش |
| رفیق چشمه و همدرد جویباران باش |
| شعاعِ سایه تو را گرچه بس ب‍ُو‌َد كوتاه |
| به سرفرازیِ خورشیدِ كوهساران باش |
| ز واژه‌های خود ـ این برگهای زنده و سبز |
| قصیده‌ای به بلندای روزگاران باش |
| به یمن خاطرة خوابهای خیامی |
| پناهگاهِ شبِ سرخِ می‌گساران باش |
| در این گریوه كه خنجر كشید ه‍‍ُرمِ عطش |
| نشان واحه به نومیدیِ سواران باش |
| دوباره جنگل متروك سبز خواهد شد |
| به سوگواریِ یاران ز بردباران باش |
| غبار غم بنماند، چه جای درد و دریغ |
| همیشه منتظرِ بوسه‌های باران باش |
| چو مرغ عشق به سوی تو پر كشد روزی |
به دامنِ افق از چشم‌انتظاران باش |
فریاد هفت دریا
| سوزد در آتش غم، یاران، تمامی من |
| فریاد هفت دریاست با تشنه كامی من |
| چون برنیارم از دل آوای وحشت مرگ |
| استاده این هیولا در چند گامی من |
| سرمایه حیات است امید وعشق ،دردا |
| نه دستگیرم امید ،نه عشق ، حامی من |
مشكل كه زخم جانم مرهم پذیرد ازغیر |
| شرمنده دوا نیست درد گرامی من |
| ساقی، به حرمت عشق، جامی دگر،كه پوشد |
| چشم از فریب دنیا ،نفس حرامی من |
| گفتم كه پخته عقل خواهم شدن به پیری |
| با صد دهان ، جهانی خندد به خامی من |
| جایی كه جز به مستی در كوی او رهی نیست |
| موقوف جرعه ای باد این نیك نامی من |
| من گرچه درجهانم ، دستان سرای گل ها |
| با حسن وی چه سنجد ، عاشق مرا می من؟ |
| «صالح» ترش مكن روی از شوربختی خویش |
| تلخ است كام شهد از شیرینی كلامی من |
تنظیم : بخش ادبیات تبیان
