تبیان، دستیار زندگی
از امام صادق علیه السلام نقل شده است که هیچ روزى نیست جز آن که هر عضوى از اعضاى بدن زبان را تکفیر مى‎نماید یا اظهار ذلت و خضوع‎گویند: تو را به خدا سوگند مى‎دهیم ‎کند و التماس‎کنان ،
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

حفظ زبان = پرهیزکاری

حفاظت از زبان

زبان، عضو کوچکی در وجود انسان است ولی متاسفانه گناهان بزرگی از آن سر می‎زند. این عضو کوچک قادر است با یک جمله دنیایی را به هم ریزد. گناهان بسیاری از جمله: غیبت، سخن‎چینی، تهمت، دروغ، مزاح بیجا، دل شکستن، سخن نیش‎دار  و ... انجام دهد.

اعمال فوق به راحتی انسان را مستوجب عذاب الهی می‎کنند، و از طرف دیگر نگهداری و مراقبت از آن باعث سعادت انسان می‎شود .

از همین باب است که روایات بسیاری جهت حفظ و نگهداری زبان به ما رسیده است. و در بسیاری از آنها به سکوت توصیه شده‎ایم. چرا که هر چقدر کمتر سخن بگوییم به همان میزان گناهان زبان کمتر می‎شود.

زبان از جهت جرم، کم وزن است ولی گناهان سنگینی را مرتکب می‎شود و باعث به عذاب افتادن کل اندام‎های بدن می‎شود . امام سجاد (علیه‎السلام) ضمن روایتی می‎فرماید:

زبان آدمى هر روز بر اندام‎هاى او سرکشى مى‎نماید، آنگاه به دیگر اعضا می‎گوید: چگونه صبح کردید، حالتان چطور است؟

آنها مى‎گویند: خوب است !اگر تو ما را واگذارى! و مى‎گویند: الله الله را در حق ما مراعات کن و آن را قسم مى‎دهند و مى‎گویند: همانا ما به وسیله تو پاداش داده مى‎شویم و به سبب تو مواخذه خواهیم شد.(1)

در روایت دیگری از امام صادق(علیه‎السلام) نقل شده است: هیچ روزى نیست جز آن که هر عضوى از اعضاى بدن، زبان را تکفیر مى‎نماید یا اظهار ذلت و خضوع مى‎کند و التماس‎کنان مى‎گویند: تو را به خدا سوگند مى‎دهیم که کارى نکنى تا ما به خاطر تو عذاب شویم.(2)

به این علت است که حضرت علی (علیه‎السلام) زبان را سزاوار زندان می‎داند و می‎فرماید:

هیچ چیزى به اندازه زبان، سزاوار زندان طولانی‎مدت نیست. (3)

حضرت علی(علیه‎السلام) در ضمن یکی از خطبه‎های سرشار از معرفت خویش می‎فرماید:

به خدا سوگند! هیچ پرهیزکاری را ندیده‎ام که تقوا برای او سودمند باشد، مگر کسی که زبان خویش را حفظ کرده باشد. زبان مومن در پشت قلب او، و قلب منافق در پشت زبان اوست. زیرا مومن هرگاه بخواهد سخنی گوید اول می‎اندیشد، اگر نیک بود و مشکلی ایجاد نمی‎کرد و گناهی در آن نباشد، بیان می‎کند و چنانچه سخن ناپسندی باشد، پنهانش می‎‎کند و سکوت می‎نماید. در حالی که منافق آنچه بر زبانش بیاید؛ بیان می‎کند و نمی‎داند چه چیز به سودش و چه حرفی بر ضرر اوست؟ و پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: ایمان بنده‎ای، استوار نگردد تا دل او استوار شود و دل استوار نشود تا زبان استوار گردد.(4)

پس هر کس که می‎خواهد خدا در حالی ملاقات کند که زبانش به آبروزی مردم آلوده نباشد، باید بر اساس دستورات فوق عمل نماید.

پی‎نوشت‎ها:

1- بحارالانوار، ج 71، ص 278 .

2- بحارالانوار، ج 71، ص 302 .

3- بحارالانوار، ج 71، ص 277 .

4- نهج البلاغه، خطبه 176، فراز 4، ترجمه محمد دشتی . (ترجمه آزاد)

گروه دین و اندیشه سایت تبیان

مهری هدهدی

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.